Programowanie w języku X11-BASIC

STRESZCZENIE

Większą część pracy stanowi opis języka programowania X11-Basic, sposoby instalacji i korzystania, opis komend. Zawiera również uwagi dotyczące szybkości działania programów, przykłady ich optymalnej implementacji, porównanie z innymi językami programowania. Na końcu zawarty jest krótki opis gry napisanej w X11-Basic oraz uwagi dotyczące korzystania z tego języka.

ABSTRACT

Most of the work is the description of the X11-Basic programming language, installation and use methods, command description. It also includes notes on the speed of programs, examples of their optimal implementation, comparison with other programming languages. Finally, there is a brief description of the game written in X11-Basic and notes on using this language.

WSTĘP

Tematem niniejszej pracy będzie zaprezentowanie możliwości języka X11-BASIC oraz prostej gry działającej w systemie Android stworzonej w tym języku.

Język BASIC staje się coraz mniej popularny, prawdopodobnie jest to spowodowane panującą opinią, iż jest to język prosty, o małych możliwościach. Jest to opinia błędna, wynikająca z faktu, że jest on zwykle kojarzony z erą domowych komputerów 8-bitowych lat osiemdziesiątych, w które był wbudowany. Jednak wraz z rozpowszechnieniem się komputerów 16- i 32-bitowych pojawiały się odmiany języka BASIC nowej generacji, które przy zachowaniu stosunkowo prostej i łatwej do przyswojenia składni posiadały znacznie więcej funkcji i potrafiły wykorzystywać możliwości nowoczesnych systemów operacyjnych. Takim właśnie językiem jest X11-BASIC.

X11-Basic obsługuje grafikę, dźwięk, a także wszystkie funkcje oferowane przez tradycyjne dialekty BASIC. Jest zatem odpowiedni do programowania skryptów powłoki, CGI, a także do obliczania złożonych algorytmów matematycznych, wizualizacji i graficznej reprezentacji wyników. Programy BASIC są zwykle dobrze zorganizowane. X11-Basic, podobnie jak inne nowoczesne dialekty BASIC, jest językiem strukturalnym i nie używa numerów linii.

Składnia X11-Basic jest wzorowana na składni GFA-Basic powstałego dla komputerów ATARI ST i jest zbliżona do stosowanej przez firmę Microsoft w QBASIC czy Visual Basic.

X11-Basic nadaje się do wszelakich zadań programistycznych, dla nauki i technologii, jest wykorzystywany do kompleksowych symulacji, sterowania oraz automatyzacji, oferuje wysoki poziom abstrakcji w dialekcie językowym, ale równie dobrze nadaje się do zadań sprzętowych i analizy danych. Jego dialekt językowy jest znacznie łatwiejszy do odczytania, zrozumienia i przyswojenia niż innych języków programowania, wg mnie jest znacznie łatwiejszy do nauczenia od popularnego aktualnie języka Python, dlatego jest szczególnie polecany osobom nie będącym zawodowymi programistami. X11-Basic umożliwia szybkie tworzenie kompaktowych, wydajnych, niezawodnych, czytelnych, przenośnych, dobrze skonstruowanych programów, powinien więc doskonale nadawać się do urządzeń przenośnych, które często posiadają ograniczone zasoby w stosunku do komputerów biurkowych i nie ma sensu stosowania w nich rozbudowanych środowisk programistycznych.

X11-Basic obsługuje liczby zespolone i złożone obliczenia matematyczne z dowolnie wybraną dokładnością, jak również bardzo szybkie operacje na 32-bitowych liczbach całkowitych i 64-bitowych zmiennoprzecinkowych. Ponadto operacje na dowolnej długości łańcuchów, na macierzach i.t.d.

Dzięki X11-Basic można szybko napisać małą aplikację przy niewielkim wysiłku, ozywać komend powłoki do uruchamiania innych programów, wykorzystywać biblioteki systemowe, które mogą być dołączane dynamicznie. Można również wykorzystywać wstawki w języku C i asemblerze.

Ponieważ jest to język interpretacyjny, każdy nowy krok w programie może zostać szybko przetestowany. Po ukończeniu programu można użyć kompilatora, aby utworzyć bardzo szybki, niezależnie wykonywalny program.

INFORMACJE O X11-BASIC - PRZENOŚNOŚĆ

Dialekt X11 Basic został zaprojektowany tak, aby był jak najbardziej niezależny od platformy. Możesz więc oczekiwać, że programy X11 Basic będą działać na wielu systemach operacyjnych, robiąc to samo i tworząc wszędzie taki sam wygląd. Programy X11 Basic są przenośne.

X11-Basic jest przeznaczony do pracy w wielu systemach operacyjnych o niskich zasobach. Został pierwotnie opracowany dla stacji roboczych UNIX i systemów Linux z systemem X Window (stąd nazwa X11, którą wtedy oznaczano X oparty na głównej wersji 11). Wkrótce jednak wersje X11-Basic zostały również utworzone dla innych systemów operacyjnych (MS WINDOWS, MAC OSX, ATARI ST / TOS).

W przypadkach, gdy systemu graficzny X Window jest niedostępny X11-Basic może być skompilowany z wykorzystaniem graficznego urządzenia framebuffer. Na przykład wersja dla systemu Android używa interfejsu bufora ramki, taka implementacja jest też możliwa dla urządzeń nawigacyjnych TomTom i dla Raspberry Pi (bez X). Jako alternatywny silnik graficzny jest również obsługiwana biblioteka SDL (Simple Direct-Media Library), korzysta z niej wersja MS Windows, ale możliwe jest również skompilowanie obsługi SDL dla innych systemów operacyjnych w X11-Basic.

Tak więc możliwe jest również portowanie X11-Basic na bardzo prostych systemach, tak zwanych osadzonych (wbudowanych), z bardzo małą ilością pamięci RAM i niską wydajnością procesora.

Wreszcie możliwe jest nawet skompilowanie wersji X11-Basic bez grafiki. W ten sposób tworzony jest bardzo lekki silnik skryptowy, np. do budowy serwerów.

Dźwięk nie jest dostępny w każdym systemie. Tam, gdzie jest to możliwe, X11-Basic wykorzystuje 16-kanałowy syntezator dźwięku i możliwość odtwarzania próbek dźwięku ze standardowych formatów plików dźwiękowych (takich jak .wav i .ogg). W systemach LINUX odbywa się to głównie za pomocą silnika dźwięku ALSA. W systemie Android X11-Basic dodatkowo wykorzystuje sinik dźwiękowy i mowy.

Biblioteka X11 Basic zawiera graficzny interfejs użytkownika (GUI) wzorowany na GEM . Dzięki temu pisanie programów GUI w X11-Basic jest szybsze, łatwiejsze i bardziej mobilne niż programowanie za pomocą natywnych narzędzi GUI.

Wersja X11-Basic dla systemu Android zawiera w pełni funkcjonalną emulację terminala VT100 / ANSI oraz obsługę zestawów znaków Unicode (kodowanych w UTF-8) na standardowym wyjściu tekstowym.

X11-Basic jest darmowym oprogramowaniem rozpowszechnianym na licencji GNU.

KORZYSTANIE

Interpreter X11 Basic jest nazwany xbasic (xbasic.exe pod Windows), kompilator xbc (xbc.exe w systemie Windows), w systemach Unix te pliki wykonywalne są zwykle instalowane w /usr/bin/(jeśli są instalowane za pośrednictwem systemu zarządzania pakietami) lub w ścieżce /usr/local/bin (jeśli są instalowane ręcznie przez pakiet źródłowy). W systemie Windows pliki są zwykle instalowane w katalogu C:\x11basic lub C:\Program files\x11basic. W systemie Android nie musisz się martwić o poszczególne składniki X11-Basic, ponieważ aplikacja X11-Basic jest wyposażona w małe IDE (Integrated Development Environment), które obsługuje terminal, edytor, ładowanie, uruchamianie i kompilowanie.

Instalacja na Androida

Instalacja na urządzeniach z systemem Android jest bardzo prosta: zlokalizuj i zainstaluj aplikację X11-Basic w Sklepie Play. Po otwarciu aplikacji możesz wprowadzać poszczególne polecenia bezpośrednio za pomocą klawiatury, które są natychmiast wykonywane. Aby załadować program, naciśnij MENU-> load, wybierz plik z rozszerzeniem .bas, a następnie uruchom poleceniem MENU-> run.

Instalacja pod Linuksem

Instalacja w systemie Linux (opartym na Debianie) jest nie mniej prosta: pobierz pakiet X11-Basic (odpowiedni plik .deb), kliknij go dwukrotnie w menedżerze plików i zainstaluj. Alternatywnie można użyć pakietu .deb nawet w terminalu za pomocą polecenia

dpkg -i xxx.deb

Uruchom interpreter z menu aplikacji lub bezpośrednio z powłoki poleceniem

xbasic

lub

xbasic mojprogram.bas

jeśli chcesz uruchomić program bezpośrednio.

Instalacja pod WINDOWS

Pobierz plik .zip z pakietu instalacyjnego i rozpakuj go w swoim katalogu użytkownika. Następnie uruchom rozpakowany program instalacyjny. W przypadku najnowszej wersji pobierz program instalacyjny zamiast pliku .zip.

X11-Basic instaluje się teraz na partycji C: w katalogu X11-Basic. Znajdziesz w nim między innymi interpreter xbasic.exe i kompilator xbc.exe, które możesz uruchomić dwukrotnym kliknięciem lub przeciągnięciem programu .bas.

Tworzenie i modyfikacja programów

Programy X11-Basic są plikami tekstowymi z rozszerzeniem .bas. Musisz go utworzyć za pomocą oddzielnego edytora tekstu, który nie jest zintegrowany z interpreterem X11-Basic.

Warto również zauważyć, że po zainstalowaniu edytora w systemie Android można uzyskać dostęp do edytora wybranego bezpośrednio z aplikacji X11 Basic za pomocą MENU-> Editor. Po zakończeniu edytora program jest automatycznie ładowany do X11-Basic, dzięki czemu można go od razu uruchomić.

Przykładowy tekst programu:

PRINT "Hallo"
PAUSE 10
END

zapisz go w pliku hello.bas.

W systemie Android załaduj plik za pomocą MENU->Load, a następnie MENU->Run aby uruchomić. W systemie Windows po prostu przeciągnij plik na interpreter xbasic.exe, upuść go i uruchomi się twój program. W systemie Linux otwórz terminal i wpisz xbasic hello.bas.

Kompilacja

Istnieje możliwość kompilacji programów X11 Basic do postaci tzw. kodu bajtowego (bytecode), dzięki czemu działają one znacznie szybciej.

W systemach UNIX, Linux i Windows oddzielne programy są używane do kompilowania plików .bas i przekształcania ich w kod bajtowy lub autonomiczne pliki EXE.

Jeśli używasz WINDOWS, najwygodniejszym sposobem kompilacji programów X11 Basic jest uruchomienie kompilatora xbc.exe , który ma mały interfejs użytkownika. Również w systemie UNIX / Linux bardzo wygodne jest użycie menedżera kompilatora xbc z odpowiednimi opcjami wiersza poleceń (zwróć uwagę na opcję `-virtualm`).

Dla każdego etapu tłumaczenia istnieją odrębne programy, które to wykonują: xbbc, xb2c i xbvm:

Chodzi o to, aby zwiększyć szybkość wykonywania programów X11 Basic kompilując je do kodu bajtowego, który wciąż jest wykonywalny. Sam kod bajtowy jest interpretowany przez interpreter kodu bajtowego (nazywany również maszyną wirtualną). Ta wirtualna maszyna musi istnieć na komputerze docelowym, a następnie można w niej wykorzystać wszystkie programy kodu bajtowego. W ten sposób kompilator X11 Basic nie musi zajmować się różnymi architekturami maszyn docelowych, a także kod bajtowy może być wykonywany znacznie szybciej niż zinterpretowany kod źródłowy BASIC.

Od konwersji na kod bajtowy już tylko krok do asemblera lub kodu maszynowego. Nawet tłumaczenie na C lub JAVA lub inny język byłoby proste. Podobnie jak w przypadku JAVA kod bajtowy jest niezależny od platformy i może działać w każdym systemie, do którego została przeniesiona maszyna wirtualna.

Przykład użycia:

xbbc mojprogram.bas -o mojprogram.b
xbvm mojprogram.b

Możliwe jest przetłumaczenie wygenerowanego kodu bajtowego na kod źródłowy C i na koniec skompilowanie kodu źródłowego C do wykonywalnego pliku binarnego (np. kompilatorem GNU C gcc ). W ten sposób końcowy program staje się rzeczywistym plikiem wykonywalnym w kodzie maszynowym, który jest (nieco) szybszy niż kod bajtowy interpretowany przez maszynę wirtualną.

Takie programy można łączyć z biblioteką dynamicznego środowiska wykonawczego (.so lub .dll) X11-Basic lub biblioteką statyczną (.a lub .lib). W końcu działają niezależnie od interpretera lub maszyny wirtualnej. Istnieją jednak pewne ograniczenia co do kodu, oznacza to, że nie można skompilować każdego programu, który można interpretować.

Wytworzony kod źródłowy C zależy od nagłówka pliku xb2csol.h (zwykle zainstalowany w /usr/include/x11basic/) oraz biblioteki x11basic.a lub libx11basic.so, która musi być obecna.

xb2c przetwarza plik wejściowy. Rozszerzenie pliku wejściowego jest zwykle .b (które powinno być kodem bajtowym utworzonym przez `xbbc`). Nazwa domyślnego pliku wyjściowego to 11.c, ale oczywiście możesz podać alternatywne nazwy za pomocą opcji -o.

Przykład użycia (wszystkie przykłady działają pod Linuksem):

xbbc myprogram.bas -o b.b
xbvm b.b
xb2c b.b -o 11.c
gcc  11.c -lm -lX11 -lx11basic -lasound -lreadline -lgmp \
    -llapack -o a.out

Dla wygody możesz również wykonać następujące polecenie:

xbc -virtualm mojprogram.bas -o a.out

To dokładnie to samo. Pakiet X11 Basic jest dostarczany z kompilatorem X11 Basic xbc, który tworzy autonomiczne pliki binarne z kodu źródłowego X11 Basic. Może również tworzyć pliki obiektowe .o zwane obiektami współużytkowanymi (lub bibliotekami DLL) i kod bajtowy.

Pakiet X11 Basic zawiera również prosty konwerter bas2x11basic z ANSI Basic na X11 oraz gfalist do odczytywania programów .gfa, które są w dużym stopniu zgodne z X11-Basic.

PROGRAMOWANIE

W tym rozdziale przedstawione zostaną charakterystyczne cechy języka X11-Basic oraz niektóre komendy.

Podstawowe informacje

Program składa się z głównego bloku programu oraz podprogramów i funkcji. Główny blok programu to sekcja między pierwszą linią a słowem kluczowym END (lub QUIT). Kod w głównym bloku steruje logiką twojego programu.

Komendy znajdują się w poszczególnych liniach programu. Nie stosuje się dodatkowych znaków oznaczających początek i koniec instrukcji, nie ma konieczności stosowania wcięć w instrukcjach złożonych. Linie mozna przenieść do nowego wiersza (podzielić) za pomocą znaku \.

Przykład:

PRINT "Hello,"; \
 " that's it"

Jest traktowane jak:

PRINT "Hello,";  " that's it"

Komentarz można wstawić do kodu programu za pomocą instrukcji REM, skrótu ' lub #. Komentarze na końcu linii muszą być poprzedzone prefiksem !.

Przykład:

' To jest demonstracja komentarzy
DO      ! nieskończona pętla
LOOP    ! bez niczego w środku

UWAGA

komentarzy na końcu linii nie można używać po DATA i REM.

Podstawowe instrukcje

PRINT służy do przekazywania danych na standardowe wyjście (ekran)

INPUT - do pobierania danych z wejścia (np. klawiatury) i podstawieniu ich do zmiennej

IF - polecenie warunkowe, jeśli warunek jest spełniony (wynik wyrażenia po IF jest różny od 0) - wykonywane są kolejne linie aż do ENDIF

UWAGA

X11 stosuje dwie podstawowe wartości logiczne: FALSE (fałsz) = 0 i TRUE (prawda) = -1.

GOTO powoduje skok do miejsca programu oznaczonego etykietą zakończoną dwukropkiem. Aktualnie nie jest podstawową instrukcją, jednak może być przydatna.

Przykład:

ponownie:
INPUT "Proszę podać numer, ale nie 13:";a
IF a=13
   PRINT "Och, oczywiście lubisz trzynaście!"
   PRINT "Ale proszę podać inny numer."
   GOTO ponownie
ENDIF
PRINT " Dziękuję za ";a;"."

Zmienne

Zasięg zmiennych

X11-Basic stosuje dwa rodzaje zasięgu zmiennych: globalny (domyślny) i lokalny.

Zmienne globalne można zmieniać z dowolnego miejsca w programie i każda część programu może z nich korzystać. Wszystkie zmienne są domyślnie globalne i nie musi to być jawnie deklarowane.

Zmienne lokalne istnieją tylko w ramach określonej funkcji lub procedury i jej kontekstu. Zmienne lokalne muszą być zadeklarowane w ramach funkcji lub procedury, do której należą, za pomocą polecenia LOCAL. Poza tą konkretną procedurą lub funkcją po prostu nie istnieją lub, jeśli istnieje globalna zmienna o tej samej nazwie, odnoszą się one do różnych treści.

Typy zmiennych

Interpreter X11 Basic rozpoznaje 64-bitowe zmiennoprzecinkowe zmienne, 32-bitowe zmienne całkowite, łańcuchy i tablice tych zmiennych o dowolnym wymiarze. Deklaracja zmiennych i ich typu nie jest konieczna (z wyjątkiem tablic → DIM), ponieważ interpreter rozpoznaje typ zmiennej po końcówce: 32-bitowe zmienne liczby całkowitej mają przyrostek %, dowolnie duże zmienne całkowite &, zespolone #, ciągi znaków $, tablice (). Zmienne bez rozszerzenia są interpretowane jako rzeczywiste zmienne 64-bitowe zmiennoprzecinkowe. Wskaźniki to liczby całkowite, wywołania funkcji lub wyniki są oznaczone symbolem @ . Wyrażenia logiczne są również typu całkowitego. Ważne jest, aby wiedzieć, że zmienne ze specjalnym przyrostkiem różnią się od tych bez (nawet jeśli reszta nazwy jest identyczna).

Przykłady:

x = 10.3 ! jest to zmienna liczbowa (zmiennoprzecinkowa 64-bitowa)

x$ = "Hello" ! to jest ciąg znaków

x% = 5 ! jest to (32-bitowa) zmienna całkowita

x& = 79523612688076834923316 ! jest to duża zmienna całkowita

x# = 3 + 4i ! jest to zmienna liczb zespolonych

@x ! to odwołanie do funkcji lub procedury x

x() = [1,2,3,4] ! ta bestia odnosi się do tablicy

Wszystko to są różne zmienne mimo takiej samej głównej części nazwy.

Tablice

Tablice mogą posiadać dowolną wielkość i wymiar, który może być zmieniany bez zmiany zawartości tablicy. Możesz zdefiniować tablicę za pomocą polecenia DIM. Możesz także zdefiniować tablicę, przypisując ją w następujący sposób:

DIM b(10)
a()=b()

jeśli b() jest już zwymiarowana, lub przez

a()=[1,2,3,4;6,7,8,9]

W tym przykładzie tworzona jest dwuwymiarowa tablica, kolumny macierzy są rozdzielane przecinkami, jak poprzednio, a wiersze przez ";".

Liczby z dowolną precyzją

Arytmetyka z dowolnym stopniem dokładności, zwana arytmetyką dużych liczb lub, czasami, arytmetyką z nieskończoną precyzją, oznacza, że obliczenia są wykonywane na liczbach, których cyfry dokładności są ograniczone tylko dostępną pamięcią komputera. Jest to przeciwieństwo zwykle stosowanej arytmetyki o stałej dokładności (np. 32-bitowej) lub arytmetyki zmiennoprzecinkowej, która również ma ograniczoną dokładność.

Obliczanie za pomocą takich liczb jest powolne i nie wszystkie funkcje są dostępne dla tego typu danych. Nieskończona precyzja jest stosowana, gdy prędkość arytmetyczna nie jest czynnikiem ograniczającym lub gdy wymagane są dokładne wyniki z bardzo dużymi liczbami. Znakomitym tego przykładem jest silna kryptografia. Zatem X11-Basic jest już na to dobrze przygotowany.

Typ danych z sufiksem & obsługuje tylko liczby całkowite. Od użytkownika (i nie jest to szczególnie trudne) zależy pisanie procedur na liczbach wymiernych (przy użyciu dwóch dużych liczb całkowitych, liczników i mianowników) oraz odpowiednich procedur dodawania, odejmowania, mnożenia i dzielenia ułamków. Liczby niewymierne z dowolną, ale ustaloną dokładnością, które wymagają reprezentacji zmiennoprzecinkowej, są (obecnie) nieobsługiwane.

Istnieją następujące operatory dla dużych liczb całkowitych w X11-Basic: + - * / = <> <> MOD i DIV. Funkcje ABS(), SQRT(), NEXTPRIME(), FACT(), PRIMORIAL(), FIB(), LUCNUM(), RANDOM(), ADD(), SUB(), MUL(), DIV(), MOD(), POWM(), ROOT(), GDC(), LCM(), INVERT(), MIN(), MAX() i wiele innych. Również STR$(), BIN$(), OCT$() i HEX$() działają z dużymi liczbami całkowitymi.

Dzięki tym funkcjom możesz już wykonywać pewne obliczenia dotyczące kryptografii i teorii liczb.

Zmienne zarówno normalnych typów liczbowych, jak i dużych liczb całkowitych mogą być używane w wyrażeniach i mieszane. Jeśli to konieczne, zostaną one przekształcone w odpowiednie typy. Trzeba tylko zdawać sobie sprawę z możliwej utraty precyzji.

Oto przykład użycia arytmetyki dużych liczb w X11-Basic do rozkładu dużej liczby na czynniki pierwsze:

Przykład:

' Faktoryzacja liczby (big) Integer na czynniki pierwsze
' z X11-Basic  >= V.1.23
'
DIM smallprimes&(1000000)
CLR anzprimes
smallprimes&(0)=2
INC anzprimes

INPUT "Podaj (dużą) liczbę: ",a&
PRINT "Obliczanie liczb pierwszych do ";lim&;". Proszę czekać..."
lim&=SQRT(a&)   ! Limit, do którego są przeszukiwane liczby pierwsze
FOR i=1 TO DIM?(smallprimes&())-1
  b&=NEXTPRIME(smallprimes&(i-1))
  EXIT IF b&>lim&
  smallprimes&(i)=b&
NEXT i
anzprimes=i
PRINT "wyliczone ";anzprimes;" liczby pierwsze do: ";b&

PRINT "Faktoryzacja:"
PRINT a&;"=";
FOR i=0 TO anzprimes-1
  WHILE (a& MOD smallprimes&(i))=0
    PRINT smallprimes&(i);"*";
    FLUSH
    a&=(a& DIV smallprimes&(i))
    lim&=SQRT(a&)
  WEND
  EXIT IF smallprimes&(i)>lim&
NEXT i
IF nextprime(a&-1)=a& or a&=1
  PRINT a&
ELSE
  ' Liczba jest zbyt duża i nie możemy być pewni,
  ' czy jest to liczba pierwsza.
  PRINT "----niekompletny test-----";a&
ENDIF
END

UWAGA

Zauważ, że listę małych liczb pierwszych można również wygenerować za pomocą sita. Zastosowana metoda opiera się na testach pierwszości (z funkcją NEXTPRIME()) i może nie być optymalna.

Arytmetyka i obliczenia

Dzięki X11-Basic możesz obliczyć funkcje trygonometryczne takie jak SIN() lub ATAN() lub logarytmy (LOG()). Operacje bitowe jak AND lub OR są również dostępne, MIN() i MAX() (minimum lub maksimum argumentu), MOD lub INT() (resztę z dzielenia lub część całkowita). Wiele innych instrukcji daje kompletny zestaw funkcji matematycznych.

Większość z tych funkcji może działać z różnymi wejściowymi typami danych. Na przykład możesz użyć funkcji SQRT() na liczbach zespolonych.

UWAGA

X11-Basic nie zapewnia specjalnych operatorów i funkcji dla wyrażeń logicznych. Można po prostu użyć sprzężeń bitowych np. AND, OR lub NOT, gdzie 0 (czyli wszystkie bity to 0) można interpretować jako fałsz, a -1 (czyli wszystkie bity to 1) jako prawda.

Operacje na łańcuchach znaków

Istnieje kilka operacji, które można wykonać bezpośrednio na łańcuchach lub zmiennych łańcuchowych.

Operator plus, koniunkcja

Operator + dla łańcuchów łączy dwa łańcuchy. Ciągi połączone przez + są połączone bez przerw.

Przykład:

  a$="X11"
  b$="-"
  c$="BASIC"
  d$=a$+b$+c$

daje ciąg " X11-BASIC ".

Operatory porównania, <, <=, =, =>, >, <>

Funkcje porównania należą do funkcji numerycznych (boolowskich), ponieważ wynikiem jest liczba, chociaż można ich używać z ciągami.

Przykład:

  IF a$="X11"
    ...
  ENDIF
  Wynik=(a$<>"Hallo")

Reguły porównywania łańcuchów

Porównanie łańcuchów jest zgodne z następującymi regułami:

1. Dwa ciągi są równe, jeśli pasują do siebie, tzn. wszystkie znaki są identyczne (w tym spacje i znaki interpunkcyjne).

Przykład:

"123 v fdh.-" = "123 v fdh.-"

2. Porównanie za pomocą operatorów większości i mniejszości działa w następujący sposób: porównuje po kolei znaki łańcuchów aż kod ASCII jednego z nich jest mniejszy lub łańcuch kończy się pierwszy, wtedy łańcuch ten jest mniejszy.

Przykład:

"X11">"X11"   Wynik: 0
"X11"<"x11"   Wynik: -1
"123"<"abc"   Wynik: -1
"123">"1234"  Wynik: 0

Operator ewaluacji kodu, &

Operator & powoduje, że wartość zmiennej łańcuchowej traktowana jest jak kod programu (komenda lub wyrażenie).

Przykład:

REM generuje dziesięć razy polecenie 'print a$'
CLR i
a$="print a$"
label1:
INC i
IF i>10
  b$="label2"
ELSE
  b$="label1"
ENDIF
&a$
GOTO &b$
label2:
END

Przetwarzanie ciągów znaków

X11-Basic ma zwykłe funkcje wyodrębniania część napisu: LEFT$(), MID$() i RIGHT$().

Jeśli chcesz podzielić ciąg na części, powinieneś użyć polecenia SPLIT lub funkcji WORD$().

Istnieje szereg innych funkcji do przetwarzania ciągów, takich jak UPPER$() (konwertuje ciąg znaków na wielkie litery), INSTR() (znajdzie ciąg wewnątrz drugiego), CHR$() (konwertuje kod ASCII znaku), GLOB() (testowanie łańcucha w stosunku do wzorca) i więcej, np. SPACE$, STRING$, STR$, USING$, HASH$ ...

Operacje na tablicach

Oprócz typowego odwołania do pojedynczego elementu tablicy możliwe jest również uzyskanie dostępu do bloków macierzy za pomocą operatora dwukropka (:). Ten operator jest jak symbol zastępczy, by powiedzieć X11-Basic, że chcesz mieć wszystkie elementy określonego wymiaru lub wszystkie indeksy między dwiema określonymi wartościami. Wynikiem tej operacji nie jest wtedy pojedynczy element tablicy, ale tablica nazistów (prawdopodobnie innego wymiaru), którą można przypisać do innej zmiennej tablicowej. Załóżmy na przykład, że chcesz uzyskać dostęp do całego pierwszego wiersza macierzy, możesz napisać:

b()=a(1,:)

Załóżmy na przykład, że chcesz tylko pierwsze dwa elementy w pierwszym wierszu. Użyj następującej składni:

b()=a(1,1:2)

Tablice są przydatne nie tylko do przechowywania informacji w tabelach, ale także do wykonywania operacji na macierzach. Na przykład możesz użyć klasycznych operacji arytmetycznych + i - dla każdej tablicy w X11-Basic: To powoduje dodanie wektora i odjęcie zdefiniowane w klasycznych przestrzeniach wektorowych, które jest po prostu dodawaniem i odejmowaniem elementycznie.

W przypadku tablic dwuwymiarowych definiuje się również mnożenie macierzy. W przypadku wektorów można użyć operatora * do obliczenia iloczynu krzyżowego (w wyniku czego powstaje macierz) lub produktu skalarnego (jeśli mnoży się wektor kolumnowy z wektorem wiersza). Aby zamienić wiersze i kolumny istnieje funkcja TRANS(), która ma zastosowanie do całej tablicy.

Tabela 1. Operatory macierzy:

Funkcje macierzowe i operatory działają na całych tablicach. Niektóre zwracają listę, która może być używana jako wartość innej funkcji tablicowej lub jako zmienna tablicowa.

Porównania tablic porównują treści tablicy element do elementu, używając domyślnej funkcji porównania dla typu danych elementu (=,>,<). W wielowymiarowych tablicach elementy są odwiedzane wg prządku "rzędu głównego" (ostatni indeks zmienia się najszybciej). Jeśli zawartość dwóch tablic jest taka sama, ale wymiarowość jest inna, pierwsza różnica w informacji o wymiarowości decyduje o kolejności sortowania.

Procedury i funkcje

Istnieją dwa typy podprogramów w X11-Basic: procedury i funkcje. Główna różnica między nimi polega na tym, że funkcja zwraca pojedynczą wartość i może być używana w wyrażeniach, podczas gdy procedura nie zwraca wartości i sposobu wywoływania polecenia. Po głównym bloku programu musi pojawić się procedura lub funkcja. Dlatego struktura programu X11 Basic wygląda następująco:

Główny blok programu

END      ! lub QUIT

Procedury i funkcje

PROCEDURE nazwa(lista argumentów)
  ... wiele poleceń
RETURN

FUNCTION nazwa(lista argumentów)
  .. Wiele obliczeń i poleceń
  RETURN zwracanawartość
ENDFUNCTION

Alternatywą dla "FUNCTION" jest instrukcja "DEFFN", która definiuje funkcję jednoliniową, np.:

DEFFN Copy$(a$,p)=MID$(a$,p)

W przeciwieństwie do procedur i funkcji, funkcje DEFFN mogą być umieszczane w procedurze lub treści funkcji nawet jeśli nie używają zmiennych lokalnych podprogramu. Istnieje też inna różnica między DEFFN i FUNCTION: kompilator używa wyrażenia "DEFFN" jako wyrażenia wbudowanego i nie tworzy funkcji o nazwie symbolu. Jest to nieco szybsze, ale tworzy dłuższy kod.

Proste wprowadzanie i wyprowadzanie danych

W X11-Basic istnieje wiele sposobów na pobieranie danych od użytkownika i przeglądanie innych danych. Można to zrobić za pomocą klawiatury, myszy, mikrofonu itp. Dane można wyświetlać na konsoli tekstowej, w oknie graficznym, odtwarzać na głośniku i tak dalej. Ponadto program X11-Basic może zapisywać i odczytywać pliki oraz tworzyć połączenia internetowe, Bluetooth lub USB.

Najprostszym wejściem i wyjściem do i od użytkownika jest konsola tekstowa, tak zwane standardowe wejście i standardowe wyjście. Odbywa się to w X11-Basic za pomocą podstawowych poleceń PRINT, INPUT i LINEINPUT. CLS powoduje wyczyszczenie ekranu.

Formatowanie wyjścia za pomocą polecenia PRINT USING

X11-BASIC generuje zwykle liczby w formie odpowiedniej do większości zastosowań. Czasami jednak wolisz bardziej szczegółową formę. Na przykład chcesz wyprowadzać dane finansowe z dwoma miejscami po przecinku poprawnie sformatowanymi. Lub chcesz wydrukować liczby w notacji naukowej. PRINT USING oferuje możliwości reprezentowania liczb w tej i prawie każdej innej formie.

Ogólna składnia to:

PRINT <wyrażenie> USING "<ciąg znaków>"

„wyrażenie” powinno być liczbą. Łańcuch formatu określa sposób formatowania danych na ekranie. Łańcuch formatu może być zmienną łańcuchową, łańcuchem lub bardziej ogólnym wyrażeniem łańcuchowym.

Możesz również formatować łańcuchy za pomocą opcji PRINT USING. W tym przypadku jednak możliwości są ograniczone do wyprowadzania ciągu wyśrodkowanego, wyrównanego do prawej lub lewej

.

Funkcja USING$() działa prawie tak samo jak PRINT USING, ale tylko liczby mogą być sformatowane, nie łańcuchy. Wynik jest zwracany jako łańcuch, a nie jako wynik na ekranie.

W odróżnieniu od STR$(), gdzie możesz określić długość łańcucha, ilość cyfr znaczących liczby i flagi gdzie powinny znajdować się wiodące zera, USING() i PRINT USING używają klasycznego formatu w stylu BASIC do formatowania liczb.

Formatowanie liczb

Łańcuch formatu może zawierać dowolne litery, ale niektóre mają specjalne znaczenie. Wszystkie inne postacie są po prostu brane takimi, jakie są. Długość ciągu formatu określa długość pola wyjściowego. Cokolwiek jest sformatowane, zajmuje tyle miejsca, co znaki w ciągu formatu.

Najważniejszym znakiem specjalnym w łańcuchu formatującym jest symbol # reprezentujący miejsce cyfry wypełnione cyfrą liczby, która ma zostać sformatowana. Na przykład porównaj dane wyjściowe, które wynikają z dwóch podobnych instrukcji PRINT: pierwsza jest normalna, a druga używa funkcji USING.

x =    | PRINT x | PRINT x USING "###"
 ----- + ------- + --------------------
 1     | 1       |   1
 12    | 12      |  12
 123   | 123     | 123
 1234  | 1234    | ***
 -12   | -12     | -12

Bez USING, numer drukowany jest w lewo i zajmuje tylko tyle miejsca, ile potrzeba. Z USING łańcuch formatu "###" określa długość pola na dokładnie trzy znaki. W tym polu numer jest wyświetlany z wyrównaniem do prawej. Jeśli pole nie jest wystarczająco długie aby poprawnie przedstawić numer, zamiast tego zostaną wydrukowane gwiazdki. Jeśli potrzebujesz tylko drukować liczby całkowite w kolumnie z wyrównaniem do prawej, to ten przykład jest wystarczający. Zwróć uwagę, że liczba ujemna jest drukowana ze znakiem zajmującym jedno z pól liczbowych.

Podczas księgowania wpisów finansowych często stosuje się wyrównanie punktów dziesiętnych. Możesz również wydrukować dwa miejsca po przecinku, nawet jeśli są zerowe. Poniższy przykład pokazuje jak to zrobić. (Aby wydrukować liczby ujemne i mieć znak w ustalonej pozycji - ciąg znaków powinien zaczynać się od znaku minus).

 x =    | PRINT x USING "-##.##"
 ------ + -----------------------
 1      | 1:00
 1.9    | 1.90
 -3,14  |-3,14
 1.238  | 1.24
 123    | ******
 0      | 0:00
 -123   | ******

Zauważ, że ten przykład zawsze drukuje dwie cyfry dziesiętne, nawet jeśli są zerami. Ponadto wynik jest najpierw zaokrąglany do dwóch miejsc po przecinku. Jeśli liczba jest ujemna, znak minus przyjmuje pozycję lidera lub pozycję wskazaną przez - lub + w ciągu formatującym. Jeśli liczba jest zbyt długa, aby można ją było wydrukować poprawnie (prawdopodobnie ze względu na znak minus), zamiast tego zostaną wydrukowane gwiazdki.

Kwoty pieniężne są często drukowane z wiodącym znakiem dolara ($) i przecinkami, które tworzą po lewej stronie przecinka trzycyfrowe grupy. Poniższy przykład pokazuje, jak to zrobić używając PRINT USING.

 x =         | PRINT x USING "$#,###,###.##"
 ----------- + ------------------------------
 0           | $        0,00
 1           | $        1.00
 1234        | $    1,234.00
 1234567.89  | $1,234,577.89
 1e6         | $1,000,000.00
 1e7         | 10,000,000.00
 1e8         | *************

Znak dolara jest drukowany tylko wtedy, gdy nie potrzeba miejsca na cyfrę. Jest zawsze w tej samej pozycji (pierwszy) w polu. Przecinki oddzielające są drukowane tylko w razie potrzeby.

Jeśli chcesz, aby znak dolara ($) znalazł się bliżej numeru, a wszystkie spacje między znakiem dolara i pierwszą cyfrą zniknęły, wykonaj następujące czynności:

 x =         | PRINT x USING "$$,$$$,$$#.##"
 ----------- + ----------------------------
 0           |         $0.00
 1           |         $1,00
 1234        | $    1,234.00
 1234567.89  | $1,234,567.89 

Łańcuch formatu może również zezwalać na wyprowadzanie zer wiodących lub umieszczać gwiazdki (*) zamiast zera:

x =         | PRINT x USING "$0,000,000.##"
----------- + ------------------------------
0           | $0,000,000.00
1           | $0,000,001.00
1234        | $0,001,234.00
1234567.89  | $1,234,567.89

x =         | PRINT x USING "$*,***,***. ##"
----------- + ------------------------------
0           | $********0.00
1           | $********1.00
1234        | $****1,234.00
1234567.89  | $1,234,567.89

x =         | PRINT x USING "* $$, $$$, $$ #. ##"
----------- + ------------------------------
0           | *********$0.00
1           | *********$1.00
1234        | *****$1,234.00
1234567.89  | *$1,234,567.89

Ze względu na kompatybilność można użyć % w miejscu zer w ciągu formatującym, z jednym wyjątkiem: % nie może być pierwszym znakiem w ciągu formatu.

Można również formatować liczby za pomocą notacji naukowej. Ponieważ notacja naukowa składa się z dwóch części: części dziesiętnej i części wykładniczej, ciąg formatu musi również składać się z dwóch części. Część dziesiętna jest zgodna z zasadami już opisanymi. Część wykładnicza składa się z trzech do pięciu znaków (^), które powinny następować bezpośrednio po części dziesiętnej:

x =          | PRINT x USING "+#.#####^^^^"
------------ + -----------------------------
0            | +0.00000e+00
123,456      | +1.23456e+02
-.001324379  | -1.32438e-03
7e30         | +7.00000e+30
0,5e100      | +5.00000e+99
5e100        | ************

Przedrostek plus (+) w ciągu formatu gwarantuje, że znak liczby zostanie wydrukowany, nawet jeśli liczba jest dodatnia. Zauważ, że ostatniej liczby nie można sformatować, ponieważ część wykładnicza wynosi 100, co wymaga pola wykładniczego z pięcioma daszkami. Zwróć także uwagę, że zera wiodące są wstawiane jeśli jest więcej niż potrzeba pozycji dla wykładnika. Na koniec zwróć uwagę, że końcowe zera są drukowane w części dziesiętnej.

Oprócz zasad formatowania opisanych powyżej X11-Basic udostępnia inny, alternatywny ciąg formatów. Jeśli pierwszym znakiem ciągu formatu jest %, ciąg formatu traktowany jest jako styl C, tak zwany formater printf.

Oto kilka przykładów:

x =          | format $ = | PRINT x USING format $
------------ + ------------------------------------
0            | "%012g"    | 000000000000
123456       | "%.1g"     | 1e+02
-.001624     | "%.1g"     | -0.002

Te ciągi formatowania są zgodne ze standardem języka C.

Formatowanie łańcuchów znaków

Łańcuchy mogą być również sformatowane za pomocą funkcji PRINT USING, ale nie za pomocą USING$(), chociaż mamy mniej opcji dla ciągów niż dla liczb. W sformatowanym polu napisy mogą być drukowane w postaci wyrównanej do lewej, wyśrodkowanej lub do prawej. Podobnie jak w przypadku liczb, jeśli ciąg jest zbyt długi, aby się zmieścić, drukowane są gwiazdki.

Poniższe przykłady powinny to wyjaśnić:

PRINT "|";"OK" USING "#####";"|"     ! Wynik: | OK  |
PRINT "|";"OK" USING ">####";"|"     ! Wynik: |   OK|
PRINT "|";"Hello" USING ">####";"|"  ! Wynik: |Hello|
PRINT "|";"Goodby" USING ">####";"|" ! Wynik: |*****|

Jeśli centrowanie nie może być dokładne, dodatkowe miejsce zostanie umieszczone po prawej stronie.

Właściwie każdy ciąg może być użyty jako ciąg formatujący. Tylko długość ciągu określa długość pola wyjściowego. Ważny jest tylko pierwszy znak ciągu formatu.< powoduje wyrównanie do lewej, > do prawej, a wyśrodkowanie w każdym innym przypadku. Jest to szczególnie przydatne przy drukowaniu nagłówków dla tabeli numerycznej. Poniższy przykład pokazuje, w jaki sposób można sformatować nagłówek z tym samym łańcuchem formatu, którego używaliśmy wcześniej dla liczb:

 s$ =                    | PRINT s$ USING "$#,###,###.##"
 ----------------------- + -------------------------- -----
 "Gotówka"               |                    Gotówka
 "Zobowiązania"          |                 Zobowiązania
 "Rozrachunki z odbior." |                 *************

Kontrola przebiegu programu – pętle i warunki

W X11-Basic występuje standardowa pętla FOR-NEXT:

FOR i%=1 TO 5
  PRINT i%
NEXT i%

Ten niewielki przykładowy program wykonuje 5 razy instrukcję PRINT i% - zlicza zmienną i% od 1 do 5 i wyświetla bieżącą wartość na ekranie.

Instrukcję TO można zastąpić przez DOWNTO powodując zmniejszanie wartości zmiennej, dodanie STEP x spowoduje zmiany wartości zmiennej o x.

Pętlę FOR-NEXT można warunkowo zakończyć stosując polecenie EXIT IF.

Instrukcję warunkową IF stosujemy w następujący sposób:

FOR i% = 1 do 10
  IF i% = 5
    PRINT "i% = 5"
  ELSE
    PRINT "i% <> 5"
  ENDIF
NEXT i%

Ten program dla każdej iteracji pętli sprawdza, czy i% w linii IF wynosi 5. Jeśli ten warunek jest spełniony interpreter wykonuje gałąź programu aż do ELSE i pomija następną część. Jeśli warunek nie jest spełniony X11-Basic wykonuje tylko część po ELSE. Upewnij się, że każdy IF kończy się ENDIF, w przeciwnym razie X11-Basic wygeneruje komunikat o błędzie. Możesz również pominąć część ELSE, wtedy X11-Basic nie zrobi niczego, jeśli warunek nie będzie spełniony.

Poniższa pętla warunkowa jest wykonywana, dopóki warunek nie zostanie spełniony:

REPEAT
...
UNTIL <warunek>

Jest to tak zwana pętla REPEAT-UNTIL. Jest uruchamiana co najmniej raz, a X11-Basic sprawdzi warunek dopiero po wykonaniu zawartości pętli. Dopóki warunek jest fałszywy, pętla jest powtarzana.

Czasem konieczne jest sprawdzenie warunku przed wejściem do pętli. W tym celu najlepsza jest następująca konstrukcja:

WHILE <warunek>
...
WEND

To jest tak zwana pętla WHILE-WEND. Tutaj warunek jest już sprawdzany na początku pętli, a pętla jest wykonywana tylko gdy warunek jest spełniony (true).

X11-Basic ma też specjalną konstrukcję pętli nieskończonej, chociaż możesz z łatwością tworzyć niekończące się pętle za pomocą powyższych typów, jeśli użyjesz warunku, który nigdy się nie spełni. Niekończąca się pętla nazywa się pętlą DO. Te 3 pętle w przykładzie mają taką samą funkcjonalność i są powtarzane bez końca.:

DO
  PRINT "bez końca"
LOOP

i%=0
REPEAT
  PRINT "bez końca"
UNTIL i%=1

i%=0
WHILE i%=0
  PRINT "bez końca"
WEND

W tym momencie powinieneś wiedzieć, że możesz zatrzymać lub anulować swój program X11 Basic w dowolnym momencie. Jest to konieczne, jeśli twój program utknie w nieskończonej pętli, która nie była przewidziana. Naciśnij CONTROL-c, a X11-Basic zatrzyma program. Ponowne CONTROL-c powoduje wyjście

.

Czasami chcesz zakończyć działającą pętlę w punkcie innym niż oficjalny początek pętli lub koniec pętli. Użyj instrukcji EXIT IF w swojej pętli, aby uzyskać dodatkowe warunki. To także kończy pętle FOR-NEXT, jeśli chcesz, i jest to jedyny sposób na wyjście z pętli DO-LOOP:

i% = 1
DO
  PRINT "i% ="; i%
  EXIT IF I% = 5
  i% = i + 1%
LOOP

EXIT IF przerywa pętlę, gdy warunek ma wartość true, i kontynuuje program po zakończeniu pętli.

Diagnostyka błędów w czasie wykonywania

Niektóre błędy mogą zostać przechwycone przez program użytkownika za pomocą komendy ON ERROR GOTO lub ON ERROR GOSUB. Jeśli nie została określona procedura pułapek błędów, wykonywanie programu jest przerywane, a komunikat jest wysyłany z odpowiednim numerem linii. Komunikaty o błędach są ustandaryzowane. Każdy komunikat o błędzie ma odpowiedni numer, który jest również przechowywany w zmiennej systemowej ERR i może być uwzględniony w procedurze wychwytywania błędów. Lista standardowych komunikatów o błędach według numerów znajduje się w rozdziale {błędy}.

Zakresy adresów w pamięci

Całą dostępną pamięć programu można adresować za pomocą PEEK/POKE, LPEEK/LPOKE, DPEEK/DPOKE, itp.

Ostrożnie ! Możesz manipulować wszystkimi symbolami interpretera i dynamicznie połączonych bibliotek oraz twoim programem. Przestrzenie adresów powiązane z innymi programami, które nie są blokami pamięci współużytkowanej nie mogą być adresowane. Próba zrobienia tego spowoduje błąd segmentacji.

Grafika

Okno graficzne otwiera się automatycznie, gdy pierwsze polecenie graficzne pojawi się w twoim programie. Bez poleceń graficznych nie jest potrzebny serwer X11, a programy działają również w konsoli tekstowej lub jako demon lub jako skrypty CGI. Ale jeśli chcesz coś narysować, na przykład stosując LINE, CIRCLE albo BOX, kontrolować wskaźnik myszy lub klawiatury, lub w korzystać z graficznego interfejsu użytkownika za pomocą, na przykład, ALERT albo MENU, wówczas otworzy się okno grafiki o rozmiarze domyślnym 640x400 pikseli. Wszystkie wydruki graficzne można wykonać w pełnym kolorze, który można ustawić za pomocą instrukcji GET_COLOR() i COLOR. Ponadto można otworzyć jednocześnie do 16 różnych okien graficznych. Zwróć uwagę, że wszystkie grafiki są wyświetlane tylko po komendzie `SHOWPAGE '. Pozwala to na szybkie animacje.

Aby włączyć animowaną grafikę bitmapową i symbole, X11-Basic udostępnia komendy GET i PUT, które umieszczają prostokątne obszary okna graficznego w zmiennej łańcuchowej, lub bitmapowe dane graficzne z łańcucha na ekranie graficznym lub oknie. Używany format pliku jest standardową bitmapą BMP, więc można również ładować i wykorzystywać zewnętrznie utworzone ikony z innych plików. Obsługiwane są przezroczystość i kanały alfa.

Odczytywanie i zapisywanie danych z plików

Zanim odczytasz plik lub zapiszesz do pliku, musisz go otworzyć (OPEN). Gdy skończysz, powinieneś zamknąć go ponownie (CLOSE). Każdy otwarty plik jest identyfikowany prostym numerem, który może być przechowywany w zmiennej i używany z poleceniami PRINT i INPUT, jeśli chcesz uzyskać dostęp do pliku. Jeśli potrzebujesz większej kontroli, możesz użyć poleceń uniwersalnych INP() i OUT do odczytu i zapisu pojedynczego bajtu lub od razu odczytać cały plik jako blok binarny używając BLOAD.

Połączenia internetowe i Bluetooth, specjalne pliki i gniazda

X11-Basic umożliwia podłączenie programu z innym programem na innym (lub tym samym) komputerze-hoście za pośrednictwem standardowych protokołów i potoków Internetowych lub Bluetooth.

Istnieją dwa typy połączeń z innymi komputerami w sieci: połączenie strumieniowe (jak TCP / IP dla połączeń internetowych) oraz bezpołączeniowa, niepewna usługa pakietów datagramowych (UDP dla połączeń internetowych i np L2CAP dla Bluetooth).

Inny sposób przesyłania danych między dwiema aplikacjami na tym samym komputerze nazywa się potokami. Potoki to specjalne pliki tworzone w lokalnym systemie plików.

Lokalna komunikacja między procesami: potoki

Potok jest jednokierunkowym kanałem danych, który może być używany do komunikacji międzyprocesowej. Jądro UNIX zwykle obsługuje ten mechanizm. Potok może być używany do wysyłania informacji lub danych z jednego procesu do drugiego.

Oto mały przykładowy program:

PIPE #1,#2
a=FORK()
IF a=0    ! Instancja podrzędna
  GPRINT "Hallo, jestem dzieckiem !",b
  DO
    SHOWPAGE
    LINEINPUT #1,t$
    GPRINT t$
  LOOP
  ' Ta instancja nigdy się nie kończy...
ELSE IF a=-1
  PRINT "ERROR, fork() failed !"
  QUIT
ELSE      ! Instancja nadrzędna
  DO
    DUMP
    ALERT 1,"Hi, jestem rodzicem. Child PID="+str$(a),1," OK | Kill Child ! ",b
    DUMP
    PRINt #2,SYSTEM$("date")
    FLUSH #2
    IF b=2
      SYSTEM "kill "+str$(a)
      ALERT 1,"Child PID="+str$(a)+" killed !",1," OK ",b
      QUIT
    ENDIF
  LOOP
ENDIF
QUIT

Zamiast korzystania z potoków komunikacja między procesami może również odbywać się za pośrednictwem segmentu pamięci współdzielonej. X11-Basic obsługuje również polecenia do tworzenia i dostępu do takich segmentów pamięci współużytkowanej.

Ogólnodostępna komunikacja: gniazda

Większość komunikacji między procesami wykorzystuje model klient-serwer. Terminy te odnoszą się do dwóch procesów, które komunikują się z sobą. Jeden z dwóch procesów - klient, łączy się z innym procesem - serwerem, zwykle w celu wysłania żądania informacji. Dobrą analogią jest osoba dzwoniąca do innej osoby.

Należy zauważyć, że klient musi wiedzieć o istnieniu i adresie serwera, ale serwer nie musi znać adresu klienta (ani nawet istnienia) przed nawiązaniem połączenia. Należy również pamiętać, że po nawiązaniu połączenia obie strony mogą wysyłać i odbierać informacje.

Po utworzeniu gniazda program musi określić domenę adresową i typ gniazda. Dwa procesy mogą komunikować się ze sobą tylko wtedy, gdy ich gniazda są tego samego typu i znajdują się w tej samej domenie. Istnieją dwie wspólne domeny adresowe, (lokalna) domena Unix, w której komunikują się dwa procesy udostępniające wspólny system plików, oraz domena internetowa, w której dwa procesy komunikują się na dowolnych dwóch hostach w Internecie. Każdy z nich ma swój własny format adresu. Inną domeną, o której można wspomnieć, jest domena Bluetooth dla łączy radiowych krótkiego zasięgu. Działa podobnie jak połączenia internetowe, ale korzysta z własnej przestrzeni adresowej.

Adres gniazda w domenie uniksowej jest łańcuchem, który jest w zasadzie wpisem w systemie plików. Można go wywoływać stamtąd jak plik. X11 Basic może używać wszystkich typowych poleceń wprowadzania i wyprowadzania plików.

Adres gniazda w domenie internetowej składa się z adresu internetowego hosta (każdy komputer w Internecie ma unikalny adres 32-bitowy, często nazywany adresem IP (lub identyfikatorem Bluetooth). Ponadto każde gniazdo wymaga numeru portu na tym hoście. Numery portów to 16-bitowe liczby całkowite bez znaku. Niższe numery są zarezerwowane w Internecie dla standardowych usług. Na przykład numer portu dla serwera FTP wynosi 21. Ważne jest, aby domyślne usługi były na tym samym porcie na wszystkich komputerach, aby klienci mogli znać ich adresy. Jednak numery portów powyżej 2000 są zwykle swobodnie dostępne.

Rodzaje gniazd:

Istnieją dwa popularne typy gniazd, gniazda strumieniowe i gniazda datagramowe. Gniazda strumieniowe obsługują komunikację jako ciągły strumień znaków, a gniazda datagramowe wysyłają i odbierają całe wiadomości lub bloki na raz. Każdy typ gniazda wykorzystuje własny protokół komunikacyjny. Gniazda strumieniowe do połączeń internetowych używają protokołu TCP (Transmission Control Protocol). Jest to niezawodny, ukierunkowany na strumień protokół. Gniazda Datagram używają UDP (Unix Datagram Protocol), który jest niepewny i zorientowany na wiadomości. Niepewność oznacza tutaj, że nie ma żadnej gwarancji, że pakiet danych dotrze do odbiorcy lub, że kilka pakietów dotrze w prawidłowej kolejności.

To samo dotyczy połączeń Bluetooth, gniazda strumieniowe korzystają z tak zwanego protokołu RFCOMM, a gniazda datagramowe korzystają z protokołu L2CAP.

Gniazda w X11-Basic można utworzyć za pomocą polecenia OPEN.

TCP / IP:

Protokół TCP (Transmission Control Protocol) zapewnia niezawodną usługę przesyłania strumienia bajtowego między dwoma punktami końcowymi w sieci komputerowej. TCP korzysta z adresu IP do wysyłania pakietów za pośrednictwem sieci. IP jest z natury zawodne, więc protokół TCP chroni przed utratą danych, uszkodzeniem danych, pomieszaniem pakietów i duplikowaniem danych przez dodawanie sum kontrolnych i numerów sekwencji do przesyłanych danych. Po stronie odbiorczej przychodzące pakiety są potwierdzane i ewentualnie ponownie żądane, jeśli pakiety danych nie dotarły.

Przed wysłaniem danych przez sieć protokół TCP nawiązuje połączenie z miejscem docelowym, wymieniając pakiety zarządzania. Połączenie zostanie przerwane w ten sam sposób, jeśli nie ma już być przesyłanych więcej danych.

TCP ma wielopoziomowy mechanizm kontroli przepływu, który stale dostosowuje szybkość transmisji przetwornika w celu maksymalizacji przepustowości danych, unikając przeciążenia i utraty pakietów w sieci. Próbuje także w pełni wykorzystać zasoby sieciowe, pakując jak najwięcej danych do jednego pakietu IP.

Wywołania systemowe do łączenia są nieco inne dla klienta i serwera, ale oba zawierają podstawową konstrukcję gniazda. Gniazdo to jeden koniec kanału komunikacji międzyprocesowej. Obydwa procesy budują własne gniazdo.

Kroki konfigurowania gniazda po stronie klienta są następujące:

1. Utwórz gniazdo za pomocą polecenia OPEN udostępniającego numer portu

OPEN "US", #1, "client", 5000

2. Połącz gniazdo z adresem serwera poleceniem CONNECT

CONNECT #1, "ptbtime1.ptb.de", 13

Zamiast używać kroków 1 i 2, możesz alternatywnie użyć komendy połączonej:

OPEN "UC", #2, "ptbtime1.ptb.de", 13

3. Wysyłaj i odbieraj dane. Istnieje kilka sposobów, aby to zrobić, ale najprostszym sposobem jest użycie poleceń PRINT, SEND, WRITE, READ, RECEIVE i INPUT.

PRINT #2, "GET / index.html"
FLUSH #2
WHILE INP?(#2)
  LINEINPUT #2, t$
  PRINT "got:"; t$
WEND

4. Zamknij połączenie za pomocą:

CLOSE #1

Kroki w celu skonfigurowania gniazda po stronie serwera są następujące:

1. Utwórz gniazdo za pomocą polecenia OPEN i połącz gniazdo z numerem portu na komputerze hosta.

OPEN "US", #1, "server", 5000

2. Posłuchaj połączeń przychodzących i

3. zaakceptuj połączenie z jeszcze jednym OPEN. Otwiera się połączenie z klientem:

OPEN "UA", #2, "", 1

To połączenie blokuje się, dopóki klient nie połączy się z serwerem.

4. Wysyłaj i odbieraj dane o zaakceptowanym połączeniu:

  PRINT #2,"X11-Basic Test-server ..."
  FLUSH #2
  DO
    IF INP?(#2)
      LINEINPUT #2,t$
      PRINT "got: ";t$
    ENDIF
    EXIT IF t$="quit"
  LOOP
  PRINT #2,"Do widzenia..."
  FLUSH #2

5. Zamknij nawiązane połączenie:

CLOSE #2

i czekać na następne połączenie (krok 3) lub

6. Zamknij gniazdo, jeśli już go nie potrzebujesz.

CLOSE #1

UDP:

Protokół UDP (User Datagram Protocol) zapewnia niepewną pakietową usługę przesyłania danych między punktami końcowymi w sieci.

Najpierw za pomocą polecenia OPEN należy utworzyć gniazdo:

  OPEN "UU", nr 1, "sender", 5556

Po utworzeniu gniazda UDP jego adresy lokalne i zdalne nie są określone. Datagramy można wysyłać natychmiast, podając w SEND poprawny adres docelowy (131.195.15.200) i port (5000) jako argument:

SEND #1,"To jest moja wiadomość", CVL(CHR$(131)+CHR$(195)+CHR$(15)+CHR$(200)),5000

UDP używa formatu adresu IPv4, więc 32-bitowa liczba całkowita musi zostać przekazana. Zostało to wykonane w powyższym przykładzie za pomocą funkcji CVL().

Gdy wywoływany jest CONNECT dla gniazda, ustawiany jest domyślny adres docelowy i można, używając SEND, wysyłać datagramy bez podawania adresu docelowego. Możliwe jest również wysyłanie do innych miejsc docelowych podając adres w SEND.

CONNECT #1, "localhost", 5555
SEND #1, "To jest moja wiadomość"

Wszystkie operacje odbioru zwracają tylko jeden pakiet na raz.

IF INP?(#1)
  RECIVE #1, t$, adr
  PRINT "Received Message:"; t$; "from"; HEX$(adr)
ENDIF

INP?(#n) zwraca rozmiar następnego oczekującego datagramu w bajtach lub 0, jeśli nie ma oczekującego datagramu.

Gniazdo powinno być zamknięte, gdy połączenie nie jest już używane:

CLOSE #1

UDP nie gwarantuje, że dane rzeczywiście docierają do miejsca przeznaczenia, ani nie gwarantuje, że pakiety danych docierają w kolejności, w jakiej zostały wysłane przez źródło, ani nie gwarantuje, że przybywa tylko jedna kopia danych. Jednak UDP gwarantuje integralność danych przez dodanie sumy kontrolnej do danych przed transmisją.

Połączenia Bluetooth

Nawiązanie połączenia między dwoma urządzeniami za pomocą adaptera Bluetooth jest podobne do połączenia internetowego. Podobnie można użyć połączenia strumieniowego (za pomocą RFCOMM) lub połączenia opartego na rekordach (przy użyciu L2CAP).

Polecenia X11 Basic są również podobne. Jedyną zauważalną różnicą jest to, że zamiast używać adresu IP, należy użyć identyfikatora Bluetooth i nie ma systemu nazw domen, który mógłby przetłumaczyć nazwę urządzenia na identyfikator.

Oznacza to, że jeśli chcesz połączyć się z urządzeniem Bluetooth, najpierw musisz znać jego ID. Identyfikator składa się z sześciu bajtów (zamiast czterech w przypadku adresu internetowego IPV4). Zwykle są zapisywane jako ciąg znaków w formacie: hh:hh:hh:hh:hh:hh ze wszystkimi 6 bajtami w dwucyfrowych wartościach szesnastkowych oddzielonych dwukropkami, np: 78:F5:FD:15:4A:3A.

Możesz albo zakodować identyfikator w swoim programie, albo wyszukać widoczne urządzenia Bluetooth.

Skanowanie można wykonać w X11-Basic funkcjami FSFIRST$() i FSNEXT$():

a$=FSFIRST$("","*","b")
WHILE LEN(a$)
  PRINT a$
  PRINT "Adress: ";WORD$(a$,1)
  PRINT "Name:   ";WORD$(a$,2)
  adr$=WORD$(a$,1)
  a$=FSNEXT$()
WEND

RFCOMM

RFCOMM (Radio Frequency Communication) zapewnia użytkownikowi proste, niezawodne połączenie transmisji danych podobne do TCP.

Wiele aplikacji Bluetooth korzysta z RFCOMM, ponieważ jest szeroko stosowany i obsługiwany przez wiele swobodnie dostępnych interfejsów programistycznych w większości systemów operacyjnych. Ponadto aplikacje korzystające z portu szeregowego do komunikacji mogą być szybko przeniesione do RFCOMM.

Podobnie jak w przypadku TCP / IP podstawową konstrukcją jest gniazdo do nawiązywania połączenia za pośrednictwem RFCOMM. Dwa procesy (serwer i klient) tworzą własne gniazdo.

Kroki w celu skonfigurowania gniazda po stronie klienta są następujące (zakładając, że identyfikator Bluetooth, z którym chcesz się połączyć, jest zawarty w adr$):

1. Utwórz gniazdo za pomocą polecenia OPEN określającego numer portu

2. Połącz gniazdo z adresem serwera za pomocą polecenia CONNECT

Zamiast używać kroków 1 i 2, możesz alternatywnie użyć komendy połączonej, analogicznie jak w połączeniu TCP/IP.

3. Wysyłaj i odbieraj dane. Istnieje kilka sposobów, aby to zrobić, ale najprostszym sposobem jest użycie poleceń PRINT, SEND, WRITE, READ, RECEIVE i INPUT:

  PRINT #2, "Cześć"
  FLUSH #2
  WHILE INP?(#2)
    LINEINPUT #2, t$
    PRINT "got: "; t$
  WEND

4. Zamknij połączenie za pomocą:

CLOSE #1

Kroki w celu skonfigurowania gniazda po stronie serwera są następujące:

1. Utwórz gniazdo za pomocą polecenia OPEN i połącz gniazdo z numerem portu na komputerze-hoście.

2. Posłuchaj połączeń przychodzących i

3. zaakceptuj połączenie jeszcze jednym poleceniem OPEN. Otwiera się połączenie z klientem:

OPEN "UA", #2, "", 1

To połączenie blokuje się, dopóki klient nie połączy się z serwerem.

4. Wysyłaj i odbieraj dane o zaakceptowanym połączeniu:

  PRINT #2,"X11-Basic Test-server ..."
  FLUSH #2
  DO
    IF INP?(#2)
      LINEINPUT #2,t$
      PRINT "got: ";t$
    ENDIF
    EXIT IF t$="quit"
  LOOP
  PRINT #2,"Do widzenia..."
  FLUSH #2

5. Zamknij nawiązane połączenie:

CLOSE #2

i czekać na następne połączenie (krok 3) lub

6. Zamknij gniazdo, jeśli już go nie potrzebujesz.

CLOSE #1

L2CAP

(L2CAP = Logical link control and adaptation protocol)

Najpierw za pomocą polecenia OPEN należy utworzyć gniazdo:

Po utworzeniu gniazda L2CAP jego adresy lokalne i zdalne nie są określone. Datagramy można natychmiast wysłać używając SEND z poprawnym adresem docelowym i portem jako argumentem:

Używamy formatu adresu IPv4, więc należy podać długą liczbę całkowitą.

Gdy wywoływany jest CONNECT dla gniazda, ustawiany jest domyślny adres docelowy i można wysyłać datagramy używając SEND bez podawania adresu docelowego.

Wszystkie operacje odbioru zwracają tylko jeden pakiet.

INP?(#n) zwraca rozmiar następnego oczekującego datagramu w bajtach lub 0, jeśli nie ma oczekujących datagramów.

Gniazdo powinno być zamknięte, gdy połączenie nie jest już używane:

CLOSE #1

Maksymalny rozmiar pakietu nie powinien przekraczać 672 bajtów.

Obsługa Bluetooth w X11-Basic jest w trakcie wdrażania i nie działa jeszcze w systemach Android i WINDOWS.

Dostęp do urządzeń USB

X11-Basic ma wbudowany interfejs programowania USB, który pozwala programom X11 Basic na dostęp do urządzeń USB podłączonych do komputera. Interfejs jest na poziomie prawie sprzętowym, więc sterownik dla konkretnego podłączonego sprzętu musi być napisany w X11-Basic. Dzięki tym metodom łatwo można używać rejestratorów danych i adapterów USB do RS232. Zasadniczo dostęp do dowolnego urządzenia USB można uzyskać, jeśli znany jest protokół przesyłania danych i interpretacji danych.

Pakiet X11-Basic zawiera przykładowy program usb-VDL101T.bas odczytujący dane z rejestratora VOLTCRAFT VDL101-T.

Obsługa USB jest w toku i może jeszcze nie działać na systemach Android i WINDOWS.

Urządzenia USB są otwierane za pomocą polecenia OPEN. Zamiast nazwy pliku używana jest kombinacja PID / VID. Ponadto do ubsługi urządzenia stosowane są CLOSE, IOCTL(), SEND i RECEIVE. (PRINT i INPUT niestety aktualnie nie działają).

Dane w kodzie źródłowym programu

Stosowane są typowe dla języka Basic instrukcje READ, DATA, RESTORE. Ponadto dostępna jest funkcja INLINE$(), za pomocą której można przechowywać duże binarne segmenty danych w kodzie źródłowym. Te ostatnie są odpowiednio zakodowane wcześniej.

Poniższy przykład pokazuje, jak przechowywać dowolne dane binarne, np. bitmapy.

' output of inline.bas for X11-Basic 23.04.2002
' demo 104 Bytes.
demo$=""
demo$=demo$+"5*II@V%M@[4D=*9V,)5I@[4D=*9V,(IR?*IR=6Y*A:]OA*IS?F\.&IAI?J\D8ZII"
demo$=demo$+",*5M=;1I@V%P=;1I?F%OaJ]R=:\P,*5E?J\D>*)X,*9W,*AI>ZUE@+%X/F\R&JAV"
demo$=demo$+"A;1W&HXR&DL$"
a$=INLINE$(demo$)
PRINT len(a$),a$

' show a bitmap
biene$="($$43$%*<(1G,=E5Z&MD%_DVW'b*%H-^,EQ6>VTL$$$$"

CLEARW
t$=INLINE$(biene$)
COLOR COLOR_RGB(1,1,1)
FOR i=0 TO 40
  PUT_BITMAP t$,i*16,0,16,16
NEXT i

Program inline.bas dostarczany jest z X11-Basic. Konwertuje on i kompresuje każdy plik binarny do gotowego do użycia kodu źródłowego X11-Basic.

Dynamiczne biblioteki

Biblioteka dołączana dynamicznie (.so=shared object) to zbiór funkcji (podprogramów), które mogą być używane przez programy lub inne biblioteki. Funkcja z biblioteki dynamicznej musi być wywoływana bezpośrednio lub pośrednio przez działającą aplikację i nie może być uruchamiana jako samodzielny program.

Biblioteki Dynamic Link oszczędzają miejsce, ponieważ wiele aplikacji może jednocześnie korzystać z pojedynczego pliku obiektu współdzielonego, który wystarczy załadować do pamięci tylko jeden raz. Inną zaletą posiadania osobnych i dodawalnych do runtime funkcji w bibliotece dynamicznej jest to, że można je modyfikować oddzielnie i niezależnie od aplikacji, w której będą później używane, o ile argumenty i wartości zwracane przez funkcję nie ulegną zmianie. Wadą w korzystaniu z .so jest to, że aplikacja zależy od istnienia oddzielnego modułu. Jeśli plik .so nie zostanie znaleziony, aplikacja zostanie zamknięta.

Wszystkie udokumentowane funkcje z udostępnionych obiektów innych pakietów oprogramowania mogą być używane i wywoływane w programie X11 Basic.

Jednak X11-Basic nie sprawdza liczby i rodzaju parametrów funkcji, a Ty jesteś odpowiedzialny za ich przesłanie we właściwym formacie i kolejności.

Użycie funkcji C w bibliotekach współdzielonych

Jeśli chcesz używać własnych funkcji napisanych w innym języku programowania (np. C) w X11-Basic, musisz najpierw skompilować je do biblioteki dynamicznej. Spowoduje to utworzenie pliku .so lub .dll.

Zanim aplikacja X11 Basic będzie mogła korzystać z funkcji jednego z nich, musi zostać załadowana biblioteka dynamiczna .so. Robi się to poleceniem LINK.

LINK # 1, "myfile.so"

Biblioteka zostanie połączona w czasie wykonywania.

Na przykład, jeśli chcesz wywołać funkcję C binit() z biblioteki `track.so`, możesz to zrobić za pomocą następujących linii kodu:

IF NOT EXIST("./trackit.so")
  SYSTEM "gcc -O3 -shared -o trackit.so trackit.c"
ENDIF
LINK #11,"./trackit.so"
~CALL(SYM_ADR(#11,"binit"),L:n,L:200,P:VARPTR(x(0)),P:VARPTR(bins(0)))

W celu wyjaśnienia poniżej kod źródłowy C dla wspomnianej funkcji:

trackit.c

#include <stdlib.h>
#include <stdio.h>
#include <math.h>

void binit(int n,int dn,double *x,double *data) {
  int i,j;
  int over=0,under=0;
    for(i=0;i<n;i++) {
      j=(int)((x[i]+PI)/2/PI*dn);
      if(j<0) under++;
      else if(j>=dn) over++;
      else data[j]++;
    }
}

Aplikacje mogą jednocześnie ładować do 99 plików obiektów współdzielonych, chociaż zakres numerów kanałów jest również używany do otwierania plików.

X11-Basic zarządza wewnętrzną tabelą z 99 wpisami do przechowywania wewnętrznego odniesienia załadowanych plików. Odnośniki te są niezbędne do uzyskania dostępu do danych.

Pliki .so są usuwane z pamięci za pomocą polecenia UNLINK:

UNLINK #11

Funkcja CALL() zezwala tylko na typ integer (int) dla zwracanej wartości. Aby uzyskać wartość zwracaną w postaci zmiennoprzecinkowej, użyj zamiast niej CALLD(). Jeśli wywoływana funkcja zwraca skomplikowaną strukturę danych, użyj zamiast niej CALL$().

Możliwe są następujące typy parametrów:

Opcja P: zachowuje się w taki sam sposób, jak L: w 32-bitowych systemach operacyjnych. Ale należy użyć P: dla wskaźników VARPTR() w pamięci, aby można je było przetworzyć z 32-bitowej reprezentacji X11 Basic na 64-bitowe adresy w 64-bitowych systemach operacyjnych. Opcje B: i W: zachowują się podobne do opcji L:.

Funkcja SYM_ADR() określa adres funkcji według jej nazwy. Pisownia nazwy funkcji musi więc być dokładnie taka sama, jak pisownia funkcji w .so.

Jeśli podajesz adres w łańcuchu, na końcu musisz dodać bajt zerowy.

Zarządzanie pamięcią

Zwykle X11-Basic zajmuje się zarządzaniem pamięcią dla programisty. Kiedy deklarowana jest zmienna, łańcuch lub tablica, X11-Basic przydziela wymaganą pamięć i uwalnia ją po zamknięciu aplikacji. Mogą jednak wystąpić sytuacje, w których programista chce zarezerwować dodatkową pamięć.

Przydzielanie pamięci

Jeśli aplikacja musi przechowywać niewielką ilość danych, do jej przechowywania należy użyć łańcuchów. Ciągi są często używane jako bufory danych dla funkcji. Adres pamięci zajmowanej przez ciąg można uzyskać za pomocą funkcji VARPTR(). Jego długość dzięki funkcji LEN(). Łańcuchy mogą mieć rozmiar 2 gigabajtów i mogą przechowywać dowolne bajty. Wystarczająco dużo dla wielu aplikacji. Jednak adres łańcucha może się zmienić po każdym przypisaniu danych. Powinieneś to rozważyć.

Aby zarezerwować pamięć z globalnej i systemowej puli pamięci użytkownika programu, możesz użyć funkcji MALLOC(). Na przykład, aby zarezerwować 2000 bajtów, możesz napisać:

ptr%=MALLOC(2000)

Adres początku obszaru pamięci znajduje się w ptr%. W przeciwieństwie do ciągów zarezerwowany obszar pamięci pozostaje zawsze w tym samym miejscu, więc jego adres nie ulega zmianie.

Globalny blok pamięci, który został zarezerwowany przez MALLOC(), musi zostać zwolniony za pomocą funkcji FREE(). Aplikacja powinna zawsze zwolnić wszystkie bloki pamięci przed wyjściem.

Na przykład:

FREE ptr%

Pamięć współdzielona

Przydzielona pamięć przez MALLOC() może być dostępna tylko dla jednego procesu. Jeśli dwie różne instancje X11 Basic lub ogólnie dwa różne uruchomione programy X11 Basic chcą uzyskać dostęp do tej samej pamięci (na przykład w celu współużytkowania lub wymiany danych), muszą zamiast tego używać pamięci współużytkowanej (współdzielonej).

Segment pamięci dzielonej musi najpierw zostać utworzony i przypisany. Powinno to zostać wykonane tylko przez jeden z programów. Twórca wybiera również klucz (który jest tylko liczbą całkowitą), który musi być używany przez wszystkie inne programy, które chcą później uzyskać dostęp do tej pamięci. Jako przykład wybieramy klucz 4711. Aby przypisać 2000 bajtów, można napisać:

id=SHM_MALLOC(2000,4711)

W przeciwieństwie do MALLOC(), SHM_MALLOC() nie zwraca bezpośrednio adresu. Zamiast tego zapewnia identyfikator wspólnego segmentu pamięci powiązanego z kluczem. Identyfikator jest tylko liczbą całkowitą. Nowy segment pamięci współdzielonej jest tworzony, jeśli nie ma jeszcze segmentu pamięci współdzielonej odpowiadającego kluczowi, w przeciwnym razie używany jest już istniejący.

Aby uzyskać adres, który możesz następnie użyć tak normalnie jak wszystkie inne adresy pamięci, musisz wypróbować funkcję SHM_ATTACH():

adr%=SHM_ATTACH(id)

Gdy drugi proces zna klucz i rozmiar segmentu pamięci współdzielonej (lub przynajmniej jego identyfikator), może również dołączyć ten sam segment do swojej przestrzeni adresowej. W efekcie dostanie inny adres (adr%), ale zapisanie w pamięci i odczytanie z niej będzie miało teraz wpływ na wszystkie inne procesy używające tego wspólnego segmentu.

Kiedy nie jest już używany, segment powinien być oddzielony od przestrzeni adresowej każdego z procesów, które go używały (aby adr% nie mógł być już używany). Jeśli segment pamięci współdzielonej powinien zostać całkowicie usunięty z pamięci (a cała jego zawartość powinna zostać usunięta), twórca tego segmentu może go zwolnić za pomocą SHM_FREE.

SHM_DETACH adr%
SHM_FREE id

Jeśli nie zostanie zwolniony, pozostanie w pamięci komputera, dopóki ten nie zostanie wyłączony lub zrestartowany.

Inne osobliwości X11-Basic

- Programy X11-Basic mogą uruchamiać inne programy za pomocą poleceń SYSTEM i SYSTEM$().

- Funkcja ENV$() zapewnia dostęp do (globalnych) zmiennych środowiskowych.

- Bieżący czas lub datę można pobrać za pomocą TIME$ i DATE$.

- Interpreter pozwala na samodzielną modyfikację kodu.

Graficzny interfejs użytkownika

W tym rozdziale opisano sposób korzystania z graficznego interfejsu użytkownika (GUI) wbudowanego w X11-Basic.

ALERT i FILESELECT

Dwa najczęściej używane interfejsy użytkownika to

1. graficzny wynik komunikatów potwierdzonych przez użytkownika,

2. selektor plików, w którym użytkownik może wybrać plik.

Oba są zaimplementowane jako w pełni funkcjonalne graficzne okno dialogowe.

Ponadto istnieją dodatkowe okna dialogowe do wyboru listy, proste pola wprowadzania tekstu, rozwijane menu i możliwość kompilowania dowolnych okien dialogowych z prostych obiektów. Można tworzyć dowolne dialogi za pomocą funkcji obiektu i zasobu.

Rys. pokazuje typowe okno komunikatu. Polecenie generujące to:

ALERT 3,"This file is write protected.|You can only read or \
delete it.",1,"OK|DELETE|CANCEL",sel 

Pola ALERT mogą być również używane do zarządzania prostymi formularzami wejściowymi.

Oto mały przykładowy program:

CLEARW
i=1
name$="TEST01"
posx$="N54°50'32.3"
posy$="E007°50'32.3"
t$="Edit waypoint:||Name:   "+CHR$(27)+name$+"|"
t$=t$+"Breite: "+chr$(27)+posx$+"|"
t$=t$+"Länge:  "+chr$(27)+posy$+"|"
t$=t$+"Höhe:   "+chr$(27)+str$(alt,5,5)+"|"
t$=t$+"Typ:    "+chr$(27)+hex$(styp,4,4)+"|"
ALERT 0,t$,1,"OK|UPDATE|LÖSCHEN|CANCEL",a,f$
WHILE LEN(f$)
  WORT_SEP f$,CHR$(13),0,a$,f$
  PRINT "Feld";i;": ",a$
  INC i
WEND
QUIT

Rys. pokazuje pole wyboru pliku. Polecenie generujące to:

FILESELECT "load program:","./*.bas","in.bas",f$ 

Pełna ścieżka i nazwa pliku wybranego pliku jest zwracana w f$.

Zasoby graficzne (resources)

Zasoby X11 Basic składają się z drzew obiektów, łańcuchów i bitmap używanych przez program BASIC. Zawierają interfejs użytkownika i ułatwiają internacjonalizację umieszczając wszystkie ciągi wiadomości i podpisów w jednym osobnym pliku. Format danych zasobu X11 Basic jest kompatybilny wstecz z implementacją Atari-ST GEM.

Ilustracje pokazują trzy przykłady bardziej złożonych okien dialogowych, które mogą być użyte w X11-Basic. Zasoby są zwykle tworzone przy użyciu zestawu do konstruowania zasobów (Resource Construction Set ) i przechowywane w pliku .RSC. Następnie jest ładowany przez RSRC_LOAD() w czasie inicjalizacji programu.

Zasoby można również osadzać jako struktury danych w kodzie źródłowym (narzędzia rsc2gui.bas i gui2bas.bas konwertują pliki .RSC do kodu źródłowego). Zasoby obejmują wskaźniki i współrzędne, które są dostosowane do bieżącego rozmiaru ekranu przed użyciem. RSRC_LOAD() robi to automatycznie, ale jeśli używasz osadzonego zasobu, musisz zająć się każdym obiektem w każdym drzewie obiektów, aby przekonwertować oryginalne współrzędne znaków na współrzędne ekranu. Dzięki temu zasoby utworzone na ekranach o różnych współczynnikach proporcji i czcionkach systemowych wyglądają tak samo. Po załadowaniu zasobu użyj rsrc_gaddr() aby uzyskać wskaźniki do poszczególnych drzew obiektów, którymi można następnie manipulować bezpośrednio lub za pomocą wbudowanych funkcji X11 Basic.

Obiekty graficznego interfejsu użytkownika

Obiektami mogą być pola, przyciski, tekst, obrazy i inne. Drzewo obiektów to tablica struktur OBJECT, które są ze sobą połączone, tworząc ustrukturyzowaną relację. Sam obiekt to obszar danych, który może być przechowywany w X11-Basic przez ciąg znaków.

Struktura OBJECT ma następujący format:

object$=MKI$(ob_next)+MKI$(ob_head)+MKI$(ob_tail)+
        MKI$(ob_type)+MKI$(ob_flags)+MKI$(ob_state)+
        MKL$(ob_spec)+MKI$(ob_x)+MKI$(ob_y)+MKI$(ob_width)+
        MKI$(ob_height) 

Drzewo obiektów to zbiór obiektów:

tree$ = object0$ + object1$ + ... + objectn$

Pierwszy obiekt w drzewie OBJECT nazywany jest obiektem ROOT (OBJECT 0). Współrzędne odnoszą się do lewego górnego rogu ekranu lub okna graficznego. Obiekt ROOT może mieć dowolną liczbę dzieci, a każde dziecko może mieć własne dzieci. W każdym razie, współrzędne obiektu są ob_x, ob_y, ob_width oraz ob_height, w odniesieniu do jego rodzica. Funkcja X11 Basic objc_offset() może być użyta do określenia dokładnych bezwzględnych współrzędnych ekranu obiektu podrzędnego. objc_find() służy do określenia obiektu, w którym leży określona współrzędna ekranu (np. wskaźnik myszy).

Pola ob_next, ob_head i ob_tail określają relacje między nadrzędnymi i podrzędnymi obiektami.

Okna dialogowe i formularze

Okna dialogowe to modalne formy wprowadzania danych przez użytkownika. Oznacza to, że nie ma już dalszej interakcji między użytkownikiem a aplikacją, dopóki wymagania okna dialogowego nie zostaną spełnione i okno dialogowe zostanie zamknięte. Normalne okno dialogowe składa się z drzewa obiektów z ramką (BOX) jako obiektu głównego i dowolnej liczby innych elementów sterujących akceptujących dane wprowadzone przez użytkownika. Zarówno komunikaty ALERT jak i wybór pliku (FILESELECT) są przykładami okien dialogowych.

Funkcja form_do() to najprostszy sposób użycia okna dialogowego, który przejmuje kontrolę nad myszą i klawiaturą oraz zarządza funkcją dialogu z użytkownikiem. Po prostu skonstruuj drzewo OBJECT z co najmniej jednym obiektem EXIT lub TOUCHEXIT, a następnie wywołaj form_do().

Wcześniej powinieneś wyświetlić okno dialogowe funkcją objc_draw(). Możesz również wyśrodkować okno dialogowe używając form_center() oraz za pomocą form_dial() zapisać tło i przywrócić je po zakończeniu okna dialogowego.

Cała interakcja z oknem dialogowym, polami wprowadzania, przyciskami opcji i wybieranymi obiektami jest obsługiwana niezależnie przez X11-Basic, dopóki użytkownik nie wybierze obiektu EXIT lub TOUCHEXIT.

Format pliku GUI

Format pliku .gui jest w zasadzie reprezentacją ASCII plików zasobów ATARI ST (.rsc). Można je przekształcić w kod X11 Basic, który może następnie zawierać pola i formularze wiadomości. Konwerter gui2bas(1) właśnie to robi. Jest także przydatny konwerter plików zasobów ATARI ST do plików .gui - rsc2gui(1).

Plik .gui składa się z wierszy i bloków, należy określić obiekty i ich hierarchiczne zależności.

Ogólny format takiego obiektu to:

label: TYPE(zmienne) {
 ... blok ...
}

Etykieta jest opcjonalna i nadaje obiektowi nazwę. W zależności od typu obiektu, jedna lub więcej zmiennych jest określona w nawiasach jako lista rozdzielana przecinkami.

Każdy obiekt może uruchomić blok za pomocą { na końcu linii. W ramach tego bloku można zdefiniować jeden lub więcej obiektów, które są następnie uważane za pod-obiekty tego, kto otworzył blok. Blok zamyka się przez } w pojedynczej linii.

Przykład:

' Little selector box  (c) Markus Hoffmann    07.2003
' convert this with gui2bas !
' as an example for the use of the gui system
' with X11-Basic

BOX(X=0,Y=0,W=74,H=14, FRAME=2, FRAMECOL=1, TEXTCOL=1, BGCOL=0, PATTERN=0, TEXTMODE=0, STATE=OUTLINED+) {
  BOXTEXT(X=2,Y=1,W=70,H=1, TEXT="Select option ...", FONT=3, JUST=2, COLOR=4513, BORDER=253, STATE=SHADOWED+)
  BOX(X=2,Y=3,W=60,H=10, FRAME=-1, FRAMECOL=1, TEXTCOL=1, BGCOL=0, PATTERN=0, TEXTMODE=0) {
    FTEXT(X=1,Y=1,W=30,H=1,COLOR=4513,FONT=3,BORDER=1,TEXT="Line 1",
          PTMP="_______________________________________",
          PVALID="XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX", FLAGS=EDITABLE)
    FTEXT(X=1,Y=2,W=30,H=1,COLOR=4513,FONT=3,BORDER=1,TEXT="",
          PTMP="_______________________________________",
          PVALID="XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX", FLAGS=EDITABLE)
    FTEXT(X=1,Y=3,W=30,H=1,COLOR=4513,FONT=3,BORDER=1,TEXT="",
          PTMP="_______________________________________",
          PVALID="XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX", FLAGS=EDITABLE)
    FTEXT(X=1,Y=4,W=30,H=1,COLOR=4513,FONT=3,BORDER=1,TEXT="",
          PTMP="_______________________________________",
          PVALID="XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX", FLAGS=EDITABLE)
    BOX(X=2,Y=6,W=50,H=3, FRAME=-1, FRAMECOL=1, TEXTCOL=1, BGCOL=1, PATTERN=5,
          TEXTMODE=0) {
      BUTTON(X=2,Y=1,W=4,H=1, TEXT="ON",STATE=SELECTED,
             FLAGS=RADIOBUTTON+SELECTABLE,FRAME=2, FRAMECOL=1, TEXTCOL=1,
             BGCOL=1, PATTERN=0, TEXTMODE=0)
      BUTTON(X=8,Y=1,W=4,H=1, TEXT="OFF",FLAGS=RADIOBUTTON+SELECTABLE,FRAME=2,
             FRAMECOL=1, TEXTCOL=1, BGCOL=1, PATTERN=0, TEXTMODE=0)
    }
  }
  ok:     BUTTON(X=65,Y=4,W=7,H=4, TEXT="OK", FLAGS=SELECTABLE+DEFAULT+EXIT)
  cancel: BUTTON(X=65,Y=9,W=7,H=4, TEXT="CANCEL", FLAGS=SELECTABLE+EXIT+LASTOB+)
}

Menu

Większość aplikacji korzysta z paska menu, aby umożliwić użytkownikowi nawigację po opcjach programu.

Oto prosty przykładowy program demonstrujący sposób korzystania z rozwijanego menu:

' Test-program for Drop-Down-Menus
'
DIM field$(50)
FOR i=0 TO 50
  READ field$(i)
  EXIT IF field$(i)="***"
NEXT i
oh=0
field$(i)=""
DATA "INFO","  Menutest"
DATA "---------------"
DATA "- Access.1","- Access.2","- Access.3","- Access.4","- Access.5"
DATA "- Access.6",""
DATA "FILE","  new","  open ...","  save","  save as ...","--------------"
DATA "  print","--------------","  Quit",""
DATA "EDIT","  cut","  copy","  paste","----------","  help1","  helper"
DATA "  assist",""
DATA "HELP","  online help","--------------","  edifac","  editor","  edilink"
DATA "  edouard",""
DATA "***"

grau=GET_COLOR(32000,32000,32000)
COLOR grau
PBOX 0,0,640,400
MENUDEF field$(),menuaction
DO
  PAUSE 0.05
  MENU
LOOP
QUIT

PROCEDURE menuaction(k)
  LOCAL b
  IF (field$(k)="  Quit") OR (field$(k)="  exit")
    QUIT
  ELSE IF field$(k)="  online help"
    oh=not oh
    MENUSET k,4*abs(oh)
  ELSE IF field$(k)="  Menutest"
    ~FORM_ALERT(1,"[0][- Menutest -||(c) Markus Hoffmann 2001|X11-Basic V.1.03][ OK ]")
  ELSE
    PRINT "MENU selected ";k;" contents: ";field$(k)
    b=FORM_ALERT(1,"[1][--- Menutest ---||You selected item (No. "+str$(k)+ \
                   "),| for which was no|function defined !][ OK |disable]")
    IF b=2
      MENUSET k,8
    ENDIF
  ENDIF
RETURN

PROGRAMOWANIE WEB

W tym rozdziale wyjaśniono, jak korzystać z programów X11 Basic dla interfejsów WEB. W szczególności poprzez użycie tak zwanych skryptów CGI.

Czym jest CGI

CGI oznacza Common Gateway Interface . W skrócie, CGI definiuje sposób, w jaki serwery sieciowe i przeglądarki internetowe przetwarzają informacje z formularzy HTML na stronach internetowych. Oznacza to, że zamiast wysyłania statycznych stron internetowych do klientów, serwer WWW może wywołać program, zazwyczaj nazywany skryptem CGI, generujący stronę w momencie otrzymania żądania. Te skrypty CGI podejmują pewne działania, a następnie zwracają stronę wynikową do przeglądarki internetowej użytkownika. Strona wynikowa może wyglądać inaczej przy każdym uruchomieniu programu.

A te skrypty mogą być programami X11 Basic.

Konfiguracja

1. Wszystkie skrypty X11 Basic muszą zaczynać się od następującej instrukcji w pierwszym wierszu:

#! / Usr / bin / XBasic

Ponieważ Unix nie ma specjalnych rozszerzeń plików dla programów, musisz poinformować system operacyjny (Unix), że ten plik jest programem X11 Basic i że powinien on być wykonywany przez interpreter xbasic. Działa to tak samo, jak w przypadku skryptów powłoki. Interpreter xbasic zwykle po instalacji znajduje się w katalogu /usr/bin. Ale w niektórych systemach może to być inny katalog. Jeśli nie masz pewności, gdzie znajduje się plik wykonywalny xbasic, wpisz which xbasic w wierszu poleceń, a otrzymasz w odpowiedzi ścieżkę.

2. Wszystkie skrypty muszą być oznaczone jako pliki wykonywalne.

Pliki wykonywalne to te, które zawierają instrukcje maszynowe lub kod dla interpretera xbasic. Aby oznaczyć plik jako wykonywalny musisz zmienić uprawnienia do pliku. Odbywa się to za pomocą następującego polecenia (z okna terminala):

chmod 755 filename.bas

Liczba 755 to maska dostępu do pliku. Pierwsza cyfra to twoje uprawnienie - 7 dla pełnego dostępu. Ustawienia dla innych to 5 do odczytu i wykonania (ale nie zmieniania).

3. Pierwsza instrukcja PRINT w skrypcie CGI X11 Basic, która zwraca HTML musi być następująca:

PRINT "Content-type: text/html"+CHR$(13)
PRINT ""+CHR$(13)
FLUSH

Jeśli twój skrypt X11 Basic zwraca dane HTML, musisz mieć to jako pierwszą instrukcję PRINT, aby powiedzieć serwerowi internetowemu, że jest to plik HTML. Aby to działało należy użyć dwóch znaków końca wiersza (CR + LF) (to wyjaśnia dodatkowe CHR$(13)). Instrukcja FLUSH zapewnia wysłanie tego oświadczenia na serwer WWW. Potem zwykle przychodzi

PRINT "<HTML><BODY>"
.... i tak dalej ......

4. Koniec programu: QUIT.

W przeciwnym razie program CGI pozostaje w pamięci serwera jako zombie.

5. Zawsze używaj metody POST z formularzami HTML.

Istnieją dwa sposoby uzyskania informacji od klienta z powrotem na serwer WWW. Metoda GET pobiera wszystkie dane z formularzy i łączy je z końcem adresu URL. Ta informacja jest następnie przekazywana jako zmienna środowiskowa QUERY_STRING do programu CGI. Ponieważ metoda GET ma limit 1024 znaków, zalecamy użycie metody POST. Spowoduje to odebranie danych i wysłanie ich wraz z żądaniem do serwera WWW bez konieczności oglądania przez użytkownika brzydkich ciągów w adresie URL. Informacje te są przekazywane do programu CGI za pośrednictwem standardowego wejścia, które program CGI może z łatwością odczytać instrukcją LINEINPUT. Aby użyć metody POST, upewnij się, że masz tag formularza HTML postaci METHOD=POST (bez cudzysłowów).

6. Formularze HTML muszą odwoływać się do skryptu CGI, który ma zostać wykonany.

W tagu FORM znajduje się atrybut ACTION. Jest to podobne do atrybutu HREF dla łącza. Powinien to być adres URL programu CGI, do którego należy wysłać dane formularza. Zwykle wygląda to tak: ACTION="/cgi-bin/filename.bas".

7. Podstawowe pliki CGI X11 Basic muszą zwykle znajdować się w katalogu cgi-bin serwera WWW.

Każdy serwer sieciowy ma katalog główny. Jest to najwyższy katalog, do którego mogą uzyskać dostęp pliki HTML. (Nie chcesz, aby klienci mogli przeszukiwać cały system.). W tym katalogu jest zwykle katalog cgi-bin, w którym przechowywane są wszystkie programy CGI. Tylko tam można je uruchomić. Niektórzy dostawcy usług internetowych udostępniają każdemu użytkownikowi swój lokalny katalog cgi w swoim katalogu domowym, w którym mogą umieszczać swoje skrypty CGI. Jeśli tak jest, użyj tego katalogu.

Jak działa CGI

Gdy użytkownik aktywuje łącze do skryptu bramy, dane są wysyłane na serwer. Serwer formatuje te dane do zmiennych środowiskowych i sprawdza, czy dodatkowe dane zostały przesłane przez standardowy strumień wejściowy. Zmienne środowiskowe można następnie wykorzystać w skrypcie CGI.

Zmienne środowiskowe

Dane wejściowe dla skryptów CGI są zwykle przekazywane w zmiennych środowiskowych. Dane są przekazywane przez przeglądarkę, która wyświetla stronę.

W zmiennych środowiskowych rozróżniana jest wielkość liter i są one zazwyczaj używane w sposób opisany w tej sekcji. Niektóre standardowe (i niezależne od platformy) zmienne środowiskowe są wymienione w poniższej tabeli:

CONTENT_TYPE = text/plain; charset=iso-8859-1 

CONTENT_TYPE = multipart/mixed; boundary=boundary_string

 GATEWAY_INTERFACE = name/version

 GATEWAY_INTERFACE = CGI/1.1

 /cgi-bin/doit.cgi?word1+word2+word3

 /cgi-bin/doit.cgi?response=never

/cgi-bin/doit.cgi?response=sometimes&reason=I+am+not+really+sure

/cgi-bin/doit.cgi?response=sometimes&reason=I%27m+not+really+sure

Standardowe wejście CGI

Większość danych wysyłanych na serwer sieciowy jest przechowywana w zmiennych środowiskowych, ale nie wszystkie dane wejściowe pasują do zmiennej środowiskowej. Kiedy użytkownik przesyła dane do przetworzenia przez skrypt bramy, dane te są odbierane jako łańcuch wyszukiwania zakodowany za pomocą adresu URL lub przez standardowy strumień wejściowy. Serwer wie, jak przetwarzać te dane, ponieważ do przesłania danych używana jest metoda (POST lub GET w HTTP 1.0).

Przesyłanie danych przez standardowe wejście jest najbardziej bezpośrednią metodą wysyłania danych. Serwer informuje skrypt bramy, ile bajtów należy odczytać ze standardowego wejścia. Następnie skrypt otwiera standardowy strumień wejściowy i odczytuje określoną ilość danych. Długie ciągi wyszukiwania zakodowane w URL mogą być obcięte. Dane wysyłane za pośrednictwem standardowego strumienia wejściowego będą zawsze całkowicie zachowane bez względu na długość. W związku z tym standardowy strumień wejściowy jest lepszym sposobem przekazywania danych.

Z jakiej metody danych wejściowych CGI należy korzystać

Możesz określić metodę dostarczania danych podczas tworzenia formularzy internetowych. Istnieją dwie metody wprowadzania formularzy. Metoda HTTP GET używa ciągów wyszukiwania zakodowanych w adresie URL. Gdy serwer odbiera ciąg znaków zakodowany za pomocą adresu URL, przypisuje wartość szukanego ciągu do zmiennej QUERY_STRING.

Metoda HTTP POST wykorzystuje domyślne strumienie wejściowe. Kiedy serwer otrzymuje dane za pośrednictwem standardowego strumienia wejściowego, serwer przypisuje zmiennej CONTENT_LENGTH ich długości w bajtach. Ze skryptu CGI można odczytać dane na przykład za pomocą INPUT$().

Możesz zapoznać się z niektórymi przykładowymi programami X11 Basic, aby znaleźć metodę, która będzie odpowiadać twojemu celowi.

Wyjścia skryptu CGI

Po tym, jak skrypt odczyta i przetworzy dane wejściowe, powinien zwrócić jakieś dane wyjściowe do serwera. Serwer następnie wyśle dane wyjściowe z powrotem do klienta. Ogólnie rzecz biorąc, dane wyjściowe mają postać odpowiedzi HTTP, czyli nagłówek z pustą linią, a następnie tekst rzeczywisty, który może następnie zawierać kod HTML. Na przykład treść może zawierać dokument HTML, który powinien wyświetlić klient.

Nagłówki CGI

Nagłówki CGI zawierają instrukcje dla serwera. Obecnie te trzy dyrektywy serwera są prawidłowe:

• Content-Type

• Location

• Status

Pojedynczy nagłówek może zawierać jedną lub wszystkie dyrektywy serwera. Twój skrypt CGI przekazuje te instrukcje na serwer. Chociaż po nagłówku występuje pusta linia oddzielająca nagłówek od treści, dane wyjściowe nie muszą zawierać treści.

Pole Content-Type w nagłówku CGI identyfikuje typ danych MIME wysyłanych do klienta. Zazwyczaj wynikiem działania skryptu jest w pełni sformatowany dokument, taki jak dokument HTML. Możesz określić to wyjście w nagłówku w następujący sposób:

Content-Type: text/html

Ale jeśli twój program wyprowadza inne dane, takie jak obrazy itp., powinieneś oczywiście określić odpowiedni typ zawartości.

LOKALIZACJE

Wynik twojego skryptu nie musi być dokumentem utworzonym w skrypcie. Możesz odwoływać się do dowolnego dokumentu w Internecie przy użyciu pola Location. Pole Location może wskazywać na plik określony przez jego adres URL. Serwery przetwarzają te odniesienia bezpośrednio lub pośrednio w zależności od lokalizacji pliku. Jeśli serwer może znaleźć plik lokalnie, przekazuje plik do klienta. W przeciwnym razie serwer przekierowuje adres URL do klienta, a klient musi pobrać sam plik. Możesz określić lokalizację w skrypcie w następujący sposób:

 Location: http://www.new-jokes.com/

STATUS

Pole Status przekazuje wiersz statusu do serwera w celu przekazania do klienta. Kody statusowe są wyrażane w postaci trzycyfrowego kodu, po którym następuje ciąg znaków, który ogólnie wyjaśnia, co się stało. Pierwsza cyfra kodu statusu wskazuje ogólny stan w następujący sposób:

  1XX Not yet allocated
  2XX Success
  3XX Redirection
  4XX Client error
  5XX Server error

Mimo że używanych jest wiele kodów stanu serwera, kody stanu przesyłane do klienta za pośrednictwem skryptu CGI są zwykle kodami błędów klienta. Załóżmy na przykład, że skrypt nie może znaleźć pliku, a Ty wskazałeś, że w takich przypadkach skrypt powinien zwrócić kod błędu zamiast zwracać nic. Oto lista kodów błędów klienta, których możesz użyć:

401 Unauthorized Authentication has failed.
    Użytkownik nie ma praw dostępu do tego pliku. Musi się uwierzytelnić.

403 Forbidden. The request is not acceptable.
    Użytkownik nie ma dostępu do pliku.

404 Not found.
    Nie można znaleźć określonego pliku lub danych.

405 Method not allowed. 
    Metoda transmisji nie jest tutaj dozwolona.

Przykładowy skrypt CGI

Oto prosty przykład skryptu CGI, który po prostu zwraca wszelkie informacje, które otrzymuje z serwera WWW, jako stronę HTML.

#!/usr/bin/xbasic
PRINT "Content-type: text/html"+CHR$(13)
PRINT ""+CHR$(13)
FLUSH
PRINT "<html><head><TITLE>Test CGI</TITLE><head><body>"
PRINT "<h1>Commandline:</h1>"
i=0
WHILE LEN(PARAM$(i))
  PRINT STR$(i)+": "+PARAM$(i)+"<br>"
  INC i
WEND
PRINT "<h1>Environment:</h1><pre>"
FLUSH      ! flush the output before another program is executed !
SYSTEM "env"
PRINT "</pre><h1>Stdin:</h1><pre>"
length=VAL(ENV$("CONTENT_LENGTH"))
IF length
  FOR i=0 TO length-1
    t$=t$+CHR$(inp(-2))
  NEXT i
  PRINT t$
ENDIF
PRINT "</pre>"
PRINT "<FORM METHOD=POST ACTION=/cgi-bin/envtest.cgi>"
PRINT "Name: <INPUT NAME=name><BR>"
PRINT "Email: <INPUT NAME=email><BR>"
PRINT "<INPUT TYPE=submit VALUE="+CHR$(34)+"Test POST Method"+CHR$(34)+">"
PRINT "</FORM>"
PRINT "<hr><h6>(c) Markus Hoffmann cgi with X11-basic</h6></body></html>"
FLUSH
QUIT

KRÓTKI PRZEGLĄD

Zarezerwowane nazwy zmiennych

Istnieje kilka zarezerwowanych zmiennych lub nazw zmiennych. Ponadto niektóre słowa kluczowe mogą nie działać jako nazwy zmiennych. Chociaż interpreter nie sprawdza bezpośrednio nazw zmiennych, mogą wystąpić błędy składni podczas przypisań. Spróbuj polecenia LET w takich przypadkach. Dopóki rozszerzenie nazwy zmiennej różni się od polecenia lub słowa kluczowego, można go używać jako nazwy.

Zarezerwowane i zmienne systemowe to:

Zauważ, że nie możesz przypisać niczego do tych zmiennych. Zawsze mają swoją wartość w zależności od funkcji.

Warunki

Warunki i wyrażenia są takie same, FALSE są zdefiniowane jako 0 i TRUE -1. operatory logiczne, takie jak AND, OR, XOR itd. są stosowane jako operacji bitowej. W ten sposób można ich używać zarówno w wyrażeniach, jak i w warunkach.

Liczby i stałe

Stałe liczbowe można również reprezentować przedrostkiem 0x dla wartości szesnastkowych. Stałe ciągów są oznaczone parami "". Stałe tablicowe mają następujący format: [ , , ; , ; , , ].

Operatory

Priorytet jest zdefiniowany następująco (najwyższy pierwszy):

1. () (Nawiasy)

2. ^ (Potęga)

3. * / (Mnożenie, dzielenie)

4. \ (Reszta)

5. - + (Odejmowanie dodawanie)

6. MOD DIV (Moduł, dzielenie całkowite)

7. < > = <> ⇐ >= (Operatory porównania)

8. AND OR XOR NOT EQV IMP (Operatory logiczne)

Operatory macierzowe - 

Operatory macierzy na polach. W zależności od typu pola i wymiaru mogą mieć różne znaczenia.

Ponadto istnieją operatory / funkcje, które działają między różnymi klasami zmiennych, np.:

a%=INT(b), c=DET(d()), s=SMUL(a(),b()), a=NULL(2,4,5), ...

W szczególności odnosi się do operatora redukcji: a(:,3) jest jednowymiarowym wektorem, a mianowicie kolumną nr 3 macierzy a.

Skróty

W interpreterze każde polecenie może być skrócone, o ile parser poleceń może jednoznacznie zidentyfikować polecenie. Więc możesz użyć q zamiast QUIT.

Ponadto istnieją skróty, które są w rzeczywistości alternatywnymi poleceniami, takimi jak:

" - Skrót dla REM
? - Skrót od PRINT
@ - Skrót od GOSUB lub wywołanie funkcji
~ - Skrót od VOID
! - Komentarz za linią
& - Polecenie pośrednie

Interpreter poleceń

CLEAR                   czyści i usuwa wszystkie zmienne z pamięci
CONT                    Kontynuacja programu (po STOP)
DUMP                    Wyświetla wszystkie używane nazwy zmiennych
DUMP "@"                Wyświetla wszystkie funkcje i procedury
DUMP ":"                Wyświetla wszystkie etykiety
DUMP "#"                Wyświetla wszystkie otwarte pliki
DUMP "K"                Wyświetla listę wszystkich zaimplementowanych poleceń
DUMP "F"                Wyświetla wszystkie wewnętrzne funkcje
ECHO ON/OFF             tak samo jak TRON * TROFF
EDIT                    Wywołuje edytor aby edytować program.
HELP <expr>             Wydrukuj krótki przewodnik dla słowa kluczowego.
LIST [s, e]             Wyświetla listę linii programu (od linii s do e)
LOAD plik$              Ładuje program
NEW                     Usuwa program i wszystkie zmienne z pamięci.
PLIST                   Zwraca sformatowaną listę programu
PROGRAM opcje           Ustawia tytuł programu i opcje kompilatora
QUIT                    opuszcza interpreter X11 BASIC (i kończy program)
REM komentarz           Komentarz do programu
RUN                     Uruchamia program
STOP                    Zatrzymuje program
SAVE [plik$]            Zapisuje program w pliku
TROFF                   Wyłącza tryb śledzenia
TRON                    Włącza tryb śledzenia (do rozwiązywania problemów)
VERSION                 Pokazuje numer i datę wersji X11-Basic
XLOAD                   Wybór pliku programu do załadowania
XRUN                    Wybór pliku programu do uruchomienia

Polecenia do kontroli procesu

AFTER n, procedura      Wywołuje procedurę po n sekundach
BREAK                   To samo, co EXIT IF TRUE
CASE const              SELECT * CASE * DEFAULT * ENDSELECT
CHAIN bas$              Wywołuje inny program X11-Basic
CONTINUE                SELECT * CASE * CONTINUE * ENDSELECT
DEFAULT                 SELECT * CASE * DEFAULT * ENDSELECT
DEFFN                   Definiuje makro-funkcję
DO * LOOP               Pętla(nieskończona)
DOWNTO                  FOR ... DOWNTO
ELSE                    patrz IF * ELSE * ENDIF
ELSE IF                 patrz IF * ELSE * ENDIF
END                     Koniec programu, powrót do trybu bezpośredniego
ENDFUNKCTION            FUNCTION * ENDFUNCTION
ENDIF                   IF * ELSE * ENDIF
ENDSELECT               SELECT * CASE * DEFAULT * ENDSELECT
EVERY n, procedura      Wywołuje procedurę co n sekund
EXIT IF a               Opuść pętlę, jeśli warunek jest spełniony
FOR * NEXT              Pętla
FUNCTION * ENDFUNC      Definiowanie funkcji
GOSUB proc (...)        Wywołaj podprogram
GOTO etykieta           Idź do etykiety
IF * ELSE * ENDIF       Bloki warunkowe
LOOP                    DO * LOOP
NEXT                    FOR * NEXT
ON BREAK GOSUB proc     Definiuje procedurę przerwania programu
ON ERROR GOSUB proc     Definiuje procedurę obsługi błędów
ON * GOSUB proc1, ...   Wywołuje procedurę z listy procedur, w zależności od wartości
ON * GOTO etykieta1,... Rozgałęzienie do różnych etykiet w zależności od wartości
PAUSE sek               Zatrzymuje wykonywanie programu na sek sekund
REPEAT                  REPEAT * UNTIL
RESUME                  Kontynuuj program po błędzie
RETURN                  Definiuje koniec procedury lub zwraca wartość
SELECT expr             SELECT * CASE * DEFAULT * ENDSELECT
UNTIL exp               REPEAT * UNTIL
SPAWN procedura Tworzy nowy wątek

Polecenia wejścia / wyjścia konsoli tekstowej

BEEP                    Dźwięk dzwonka (na TTY / konsoli)
BELL                    Jak BEEP
CLS                     Czyść ekran (tekstowy)
FLUSH                   Wyjście flush 
HOME                    Kursor tekstowy w lewym górnym rogu
INPUT "text"; lista     Przypisz dane wejściowe użytkownika do listy zmiennych
LINEINPUT t$            Czytaj całą linię z kanału / pliku / konsoli
LOCATE wiersz, kol      Umieść kursor tekstowy w kolumnie / wierszu
PRINT a; b$             Wypisz tekst lub dane na wyjściu konsoli.
PRINT AT(x, y);         Umieść kursor tekstowy w kolumnie x / linii y
PRINT COLOR (x, y);     Ustaw kolor tekstu
PRINT TAB(x);           Umieść kursor tekstowy w kolumnie x
PRINT SPC(x);           Przesuń kursor tekstu o x kolumn w prawo
PRINT a USING f$        Wypisz sformatowaną liczbę na konsoli
PUTBACK a               Zwróć znak do konsoli

Polecenia wejścia / wyjścia dla plików

BGET #f, a, n           Wczytaj n bajtów z pliku #f pod adres a
BLOAD f$, a[, l]        Wczytaj cały plik o nazwie f$ pod adres a
BPUT #f, a, n           Zapisuje n bajtów adresu a do pliku / kanału f
BSAVE f$, a, l          Zapisuje l bajtów z adresu a w pamięci do pliku f$
CHDIR sciezka$          Zmień bieżący katalog roboczy
CHMOD plik$, m          Ustaw uprawnienia pliku
CLOSE [[#]n]            Zamknij otwarty plik, kanał I / O lub łącze
FLUSH [#n]              Wyjście flush
KILL plik$              Usuń plik
MAP                     mapuje plik do pamięci
UNMAP                   "Odmapowuje" pamięć
MKDIR ścieżka$          Utwórz folder plików
OPEN m$, #n, plik$      Otwórz plik lub gniazdo do odczytu i / lub zapisu
OUT #n, a               Wysłanie bajtu a do kanału n
PRINT #n;               Napisz w pliku lub kanale
PUTBACK [#n,]a          Zwraca znak a do pliku, kanału lub konsoli
RELSEEK #n, d           Umieść wskaźnik pliku w nowej względnej pozycji
RENAME plik$, dst$      Zmień nazwę lub przenieś plik
RMDIR ścieżka$          Usuń pusty folder plików
SEEK #n, d              Umieść wskaźnik pliku w nowej pozycji bezwzględnej
TOUCH #n                Aktualizuj znacznik czasu otwartego pliku
WATCH plik$             Śledzenie zmian pliku

Polecenia dla zmiennych

ABSOLUTE x, adr%        Przypisuje adres adr% pamięci do zmiennej x.
ARRAYCOPY dst(), src()  Kopiuje tablicę (łącznie z wymiarowaniem)
ARRAYFILL a(), b        Wypełnia tablicę wartością
CLR a, b, c(), f$       Usuwa zawartość zmiennej: a=0; b=0; c()=[]; f$=""
DEC zmienna             Zmniejsza zmienną o 1
DIM                     Deklaruje tablicę
ERASE a()[, ...]        Usuwa tablicę (włączając wymiarowanie)
INC a                   Zwiększenie zmiennej a o 1 (a=a+1)
LET a = b               Przepisane zmiennej b do a
LOCAL zmienna [, ...]   Deklaracja zmiennych lokalnych w proc. lub funkcji
SORT a(), n[,b()]       Sortuj tablicę
SWAP a, b               Wymień zawartość zmiennych
VAR zmienne             Deklaruje argumenty referencyjne funkcji

Polecenia dotyczące manipulacji pamięcią

ABSOLUTE x, adr%        Przypisuje adres adr% pamięci do zmiennej x.
BMOVE q, z, n           Kopiuje blok n bajtów z adresu q do z
DPOKE adres, słowo      Zapisz słowo 'short int' do adresu pamięci
FREE adr%               Zwolnij poprzednio zarezerwowany blok pamięci
LPOKE adr, long         Napisz wartość 'long int' do adresu pamięci
MFREE adr%              Zwolnij poprzednio zarezerwowany blok pamięci.
MSYNC adr%, l           Zrzuca zmiany mapy pamięci z powrotem na dysk
POKE adr, bajt          Zapisz bajt do adresu adr
SHM_DETACH adr%         Odłącz segment pamięci wspólnej
SHM_FREE adr%           Zwolnij segment pamięci wspólnej

Polecenia matematyczne

ADD a, b                        Jak a = a + b, ale szybciej
DEC var                         var = var-1, ale szybciej
DIV a, b                        a = a / b, ale szybciej
FFT a(), i                      Szybka transformata Fouriera na macierzy 1D
FIT x(), y()[,yerr()], n, func(x, a, b, c, ...)
                                        Dopasuj funkcję do danych
FIT_LINEAR x(), y()[,[xerr(),]yerr()], n, a, b[, siga, sigb, chi2, q]
                                        Regresja liniowa z błędami
FIT_POLY x(), y(), dy(), n%, a(), m%
                                        Dopasuj wielomian do punktów danych
INC var                         var = var + 1, ale szybciej
MUL a, b                        a = a * b, ale szybciej
SORT a(), n[,b()]               Sortuj wartości a() w porządku rosnącym
SUB a, b                        a = a - b, ale szybciej

Inne polecenia

CALL adr[, par, ...]    Zobacz EXEC
CONNECT #n, t$[, i%]    Połącz z kanałem
DATA 1, "Hello", ...    Zapis danych w kodzie programu
DELAY sec               Zobacz PAUSE
ERROR n                 Wywołuje błąd o numerze n
EVAL t$                 Wykonuje polecenie X11-Basic zawarte w t$
EXEC adr[, var, ...]    Wywołuje podprogram C pod adresem adr.
GET_LOCATION ,,,,,,,    Zwraca położenie geograficzne urządzenia
GPS ON / OFF            Włącza lub wyłącza odbiornik GPS
LINK #n, t$             Ładuje plik obiektu współdzielonego t$
UNLINK #n               Usuwa obiekt współdzielony z pamięci
MERGE f$                Dodaj plik .bas do bieżącego programu
NOP                     Nie rób nic
NOOP                    Nie rób nic
PAUSE sek               Zatrzymuje wykonywanie programu na sek sekund
PIPE #l, #k             Łączy dwa kanały plików
PLAYSOUND c, s$         Odtwarza dźwięk WAV
PLAYSOUNDFILE plik$     Odtwarza plik dźwiękowy
PROCEDURA proc(p1, ...) PROCEDURE * RETURN
RANDOMIZE [seed]        Ustawia seed dla generatora liczb losowych
READ var                Odczytuje stałą z linii DATA
RECIVE #n, t$           Odbiera wiadomość z gniazda
RESTORE [etykieta]      Zresetuj wskaźnik DATA lub przesuń do etykiety
RETURN expr             Zwraca wartość z FUNCTION
RSRC_LOAD plik$         Ładuje plik RSC GEM (ATARI ST)
RSRC_FREE               zwalnia plik RSC GEM
SEND #n, t$             Wyślij wiadomość do gniazda
SENSOR ON / OFF         Włącza i wyłącza czujniki
SETENV t$ = a$          Ustawia zmienne środowiskowe (nie zaimplementowane)
SOUND freq              Pozwala głośnikowi wewnętrznemu wydać dźwięk
SPLIT t$,d$,tryb,a$,b$  Dzieli t$ separatorem d$ na a$ i b$
SHELL t$                Wywołuje powłokę
SPEAK t$                Mówi tekst
SYSTEM t$               Wykonuje polecenie powłoki
UNLINK #n               Usuwa obiekt współdzielony z pamięci
VOID a                  Oblicza wyrażenie a i zapomina o wyniku
WAVE c, f,              Ustaw kanały dźwiękowe dla syntezatora
WORD_SEP                zobacz SPLIT

POLECENIA GRAFICZNE

Rysowanie i malowanie

BOUNDARY f              Włącza lub wyłącza granice
BOX x1, y1, x2, y2      Narysuj ramkę / prostokąt
CIRCLE x, y, r ,,       Narysuj okrąg
CLIP ,,,,,              Ogranicz wyjście grafiki do prostokątnego obszaru
COLOR f[,b]             Ustawia kolor pierwszego planu (i tła)
COPYAREA ,,,,,          Kopiuje prostokątny obszar
CURVE ,,,,,,            Narysuj krzywą Qubiana Beziera
DEFFILL c, a, b         Ustaw wzory wypełnienia
DEFLINE a, b            Ustaw szerokość i typ linii
DEFMARK c, a, g         Ustaw kolor, rozmiar i typ POLYMARK
DEFMOUSE i              Ustaw wygląd kursora myszy
DEFTEXT c, s, r, g      Ustaw właściwości tekstu dla LTEXT
DRAW [[x1, y1] TO] x2, y2       Narysowanie linii z (x1, y1) do (x2, y2)
ELLIPSE x, y, a, b [, a1, a2]   Rysuje elipsę
FILL x, y               Obszary wypełnienia (wypełnienie powodziowe)
GET x, y, w, h, g$      Zapisz część ekranu graficznego jako bitmapę w g$
GPRINT                  jak PRINT, ale jest wyprowadzany na ekranie graficznym
GRAPHMODE tryb          Ustaw tryb graficzny
LINE x1, y1, x2, y2     Rysuje linię
LTEXT x, y, t$          tekst grafiki liniowej
PBOX x1, y1, x2, y2     Rysuje wypełniony prostokąt
PCIRCLE x, y, r [, a1, a2]      Rysuje wypełnione koło
PELLIPSE x, y, a, b[, a1, a2]   Rysuje wypełnioną elipsę
PLOT x, y               Narysuj punkt
POLYLINE n, x(),y()     Rysuje wielobok
POLYFILL n, x(),y()     Rysuje wypełniony wielobok (wielokąt)
POLYMARK n, x(),y()     Narysuj wierzchołki wieloboku
PRBOX x1,y1, x2,y2      Rysuje wypełniony prostokąt z zaokrąglonymi narożnikami
PUT x, y, g$            Rysuje grafikę w danej pozycji
PUT_BITMAP t$, i, i, i, i       Narysuj bitmapę
RBOX x1, y1, x2, y2     Rysuje prostokąt z zaokrąglonymi narożnikami
SCOPE a(), typ, ys, yo  Szybki wykres danych
SCOPE y(), x(), typ, ys, yo, xs, xo     Szybki dwuwymiarowy wykres danych
SETFONT f$              Ustaw zestaw znaków
SETMOUSE x, y           Ustaw mysz w pozycji
SGET ekran$             Zapisz zawartość okna graficznego w ekran$
SPUT ekran$             Wyświetl zapisaną grafikę
TEXT x, y, t$           Narysuj tekst (czcionka bitmapowa)

Polecenia ekranu

CLEARW [#n]             Wyczyść okno graficzne
CLOSEW [#n]             Zamknij okno graficzne
FULLW n                 Maksymalnie otwórz okno
GET_GEOMETRY ,,,,       Zwraca rozmiar i położenie okna lub ekranu
GET_SCREENSIZE ,,,,     Zwraca rozmiar ekranu
INFOW n, t$             Ustaw linię informacyjną okna
MOVEW n, x, y           Przenieś okno
OPENW n                 Otwórz okno
ROOTWINDOW              Rysuj w tle ekranu
NOROOTWINDOW            Rysuj w oknie
SAVESCREEN plik$        Zapisz grafikę ekranową do pliku
SAVEWINDOW plik$        Zapisz grafikę okna do pliku
SCREEN n                Wybierz tryb ekranu
SHOWPAGE                Wykonaj oczekiwaną operację graficzną
SIZEW n, w, h           Zmień rozmiar okna
TITLEW n, t$            Ustaw tytuł okna
TOPW n                  Przesuń okno na wierzch
USEWINDOW #n            Wybierz okno n dla wyjścia graficznego
VSYNC                   Tak samo, jak SHOWPAGE

Polecenia graficznego interfejsu użytkownika

ALERT a, b$, c, d$, var[, ret$] Wyświetla okno alertu / informacji i czeka na wprowadzenie przez użytkownika
EVENT ,,,,,,,,          Oczekuje na reakcję użytkownika
FILESELECT tyt$, ścieżka$, dflt$, f$    Wyświetla pole wyboru pliku
HIDEK                   Ukryj wirtualną klawiaturę
HIDEM                   Ukryj wskaźnik myszy
KEYEVENT a, b           Oczekuje na wydarzenie na klawiaturze
LISTSELECT tyt$, list$()        Wyświetla pole wyboru i czeka na wprowadzenie danych przez użytkownika
MENUDEF m$(), proc      Tworzy rozwijane menu
MENUKILL                Usuwa rozwijane menu
MENUSET n, x            Ustawia wartość dla pozycji menu
MENU STOP               Wyłącza menu rozwijane
ONMENU                  Edytuj wpisy użytkowników dla rozwijanego menu
MENU                    Czeka na zdarzenia w menu
MOUSE x, y, k           Czyta pozycję i stan myszy
MOUSEEVENT ,,,          Czekaj na wydarzenie myszy
MOTIONEVENT ,,,         Poczekaj, aż mysz się poruszy
OBJC_ADD t%, o%, c%     Dołącz obiekt do drzewa obiektów
OBJC_DELETE t%, o%      Usuwa obiekt z drzewa obiektów
RSRC_LOAD plik$         Ładuje plik zasobów GEM
RSRC_FREE               Zwalnia plik zasobów GEM
SHOWK                   Pokazuje wirtualną klawiaturę
SHOWM                   Pokazuje wskaźnik myszy

FUNKCJE

Funkcje wprowadzania i wyprowadzania plików

d% = DEVICE(plik$)      Zwraca identyfikator urządzenia pliku
b = EOF(#n)             Zwraca TRUE, jeśli wskaźnik pliku osiągnął koniec pliku
b = EXIST(plik$)        Zwraca TRUE, jeśli plik istnieje
a = FREEFILE()          Zwraca wolny numer kanału lub -1 jeśli nie jest dostępny
a$ = FSFIRST$(ścieżka$,,)       Wyszukuje pierwszy plik w ścieżce
a$ = FSNEXT$()          Wyszukuje następny plik
c = INP(#n)             Czyta bajt z pliku lub kanału
c = INP?(#n)            Określa liczbę bajtów, które można odczytać
a = INP&(#n)            Czyta słowo (16bit) z pliku lub kanału
i = INP%(#n)            Czyta długie słowo (32bit) z pliku lub kanału
t$ = INPUT$(#n,num)     Odczytuje num bajtów z pliku lub kanału n
ret = IOCTL(#n,d%,)     Wprowadza ustawienia dla pliku lub kanału.
t$ = LINEINPUT$(#n)     Czyta wiersz z pliku
p = LOC(#n)             Zwraca położenie wskaźnika pliku (-> SEEK / RELSEEK)
l = LOF(#n)             Zwraca długość pliku
l% = SIZE(plik$)        Zwraca rozmiar pliku
t$ = TERMINALNAME$(#n)  Zwraca nazwę terminala

Funkcje zmiennych i przetwarzania łańcuchów

 adr% = ARRPTR(b())     Wskaźnik do struktury ARRAY
 a = ASC(t$)            Zwraca kod ASCII pierwszej litery ciągu znaków
 b$ = BIN$(a[, n])      Konwertuje liczbę na binarną
 t$ = CHR$(a)           Konwertuje kod ASCII na łańcuch
 a$ = DECLOSE$(t$)      Usuwa cudzysłowy z łańcucha
 a = DIM?(a())          Zwraca liczbę elementów w tablicy
 a$ = ENCLOSE$(t$[, p$])        Obejmuje łańcuch w cudzysłowy
 f = GLOB(a$, b$[, flagi])      TRUE jeśli a$ odpowiada wzorowi w b$
 t$ = HEX$(a[, n])      Konwertuje liczbę na liczbę szesnastkową
 t$ = INLINE$(a$)       Konwersja z 6-bitowego ASCII do 8-bitowego binarnego
 a = INSTR(s1$, s2$[, n])       Zwraca TRUE, jeśli s2$ jest zawarte w s1$
 a = TALLY(t$, s$)      Zwraca liczbę wystąpień s$ w t$
 b% = INT(a)            Konwertuje na liczbę całkowitą (integer)
 t$ = LEFT$(a$[,n])     Zwraca lewe n bajtów ciągu a$
 t$ = LEFTOF$(a$, b$)   Zwraca lewą część ciągu a$ oddzielone przez b$
 l = LEN(t$)            Zwraca długość ciągu znaków
 u$ = LOWER$(t$)        Konwertuje ciąg znaków na małe litery
 l = LTEXTLEN(t$)       Zwraca szerokość LTEXT w pikselach
 m$ = MID$(t$, s[, l])  Zwraca sekcję ciągu t$ z pozycji s o długości l
 t$ = MKA$(a())         Konwertuje całą tablicę na ciąg znaków
 t$ = MKI$(i)           Konwertuje (16bit) liczbę całkowitą na ciąg 2-bajtowy
 t$ = MKL$(i)           Konwertuje (32bit) liczbę całkowitą na ciąg 4-bajtowy
 t$ = MKF$(a)           Konwertuje liczbę zmiennoprzecinkową na ciąg 4-bajtowy
 t$ = MKD$(a)           Konwertuje liczbę zmiennoprzecinkową na ciąg 8-bajtowy
o$ = OCT$(d, n)         Konwertuje liczbę całkowitą d na ciąg liczby ósemkowej
t$ = REPLACE$(a$, s$, r$)       Zamień s$ na r$ w a$
t$ = REVERSE$(a$)       Zwraca odwrotność ciągu znaków
t$ = RIGHT$(a$[,n])     Zwraca prawe n znaków a$
t$ = RIGHTOF$(a$, b$)   Zwraca prawą część a$ przedzieloną b$
a = RINSTR(s1$, s2$[,n])        Testuje od prawej, czy s2$ jest zawarte w s1$
 t$ = SPACE$(i)         Zwraca ciąg i znaków spacji
 t$ = STR$(a[,b,c])     Konwertuje liczbę na łańcuch
 t$ = STRING$(i,w$)     Zwraca ciąg składający się z i kopii w$
u$ = TRIM$(t$)          Przycinanie t$
u$ = XTRIM$(t$)         Przycinanie t$
 u$ = UCASE$(t$)        Konwertuje t$ na wielkie litery
 u$ = UPPER$(t$)        Konwertuje t$ na wielkie litery
 u$ = USING$(a, f$)     formatuje reprezentację liczbową
 a = VAL(t$)            konwertuje ciąg na liczbę, jeśli to możliwe
 i = VAL?(t$)           Zwraca liczbę znaków, które można przekonwertować na liczbę
 adr% = VARPTR(v)       Zwraca wskaźnik do zmiennej
u$ = WORD$(b$, n)       Zwraca n-ty wyraz b$
e = WORT_SEP(t$, d$, m, a$, b$) Dzieli t$ na części

Kompresja danych i kodowanie

b$ = ARID$(a$)          Adaptacyjne dekodowanie arytmetyczne rzędu 0
b$ = ARIE$(a$)          Adaptacyjne kodowanie arytmetyczne rzędu 0
b$ = BWTD$(a$)          Dekoduje przez transformatę odwrotną Burrowsa-Wheelera
b$ = BWTE$(a$)          Stosuje transformatę Burrowsa-Wheelera na a$
c$ = COMPRESS$(a$)      Wykonuje kompresję bezstratną na zawartości napisów
c$ = UNCOMPRESS$(a$)    Wykonuje bezstratną dekompresję
c% = CRC(t$[, oc])      Zwraca 32-bitowe sumy kontrolne
e$ = ENCRYPT$(t$, key$) Szyfruje wiadomość kluczem key$
t$ = DECRYPT$(e$, key$) Odszyfrowuje wiadomość kluczem key$
b$ = MTFD$(a$)          Dekodowanie "Przenieś na wierzch"
b$ = MTFE$(a$)          Kodowanie "Przenieś na wierzch"
b() = CVA(a$)           Rekonstruuje tablicę z ciągu znaków
b% = CVI(a$)            Konwertuje 2-bajtowy ciąg znaków na liczbę
b% = CVL(a$)            Konwertuje 4-bajtowy ciąg znaków na liczbę
b = CVS(a$)             Konwertuje ciąg 4-bajtowy na liczbę zmiennoprzecinkową
b = CVF(a$)             Konwertuje ciąg 4-bajtowy na liczbę zmiennoprzecinkową
b = CVD(a$)             Konwertuje ciąg 8-bajtowy na liczbę zmiennoprzecinkową
t$ = INLINE$(a$)        Konwertuje 6-bitowe ASCII na 8-bitowy kod binarny
t$ = REVERSE$(a$)       Odwraca łańcuch
b$ = RLD$(a$)           "Run length decoding"
b$ = RLE$(a$)           "Run length encoding"

Funkcje pamięci

adr% = ARRPTR(b())      Wskaźnik do struktury ARRAY
i% = DPEEK(adr%)        Czyta słowo od wskaźnika adr%
b% = LPEEK(adr%)        Odczytuje long (4 bajty) z adresu
adr% = MALLOC(n%)       Przydziela rozmiar bajtów pamięci
adr% = MSHRINK(adr%, n%)        Zmniejsza rozmiar obszaru pamięci
d% = PEEK(a%)           Odczytuje bajt z adresu a%
adr% = REALLOC(oadr%, n%)       Zmienia rozmiar obszaru pamięci
adr% = SHM_ATTACH(id)   Dołącza segment pamięci współdzielonej
id = SHM_MALLOC(size, key)      Zwraca id. segmentu pamięci współużytkowanej
adr% = SYM_ADR(#n, s$)  Zwraca wskaźnik do symbolu z pliku obiektu
                                        współdzielonego
adr% = VARPTR(v)        Wskaźnik do zmiennej w pamięci

Funkcje logiczne i bitowe

c% = AND(a%, b%)        Jak c = (a AND b)
c% = OR(a%, b%)         Jak c = (a OR b)
c% = XOR(a%, b%)        Jak c = (a XOR b)
c% = EQV(a%, b%)        Jak c = (EQV b)
c% = IMP(a%, b%)        Jak c = (a IMP b)
b% = BCHG(x%, bit%)     Zmienia bit w x% z 0 na 1 lub z 1 na 0
b% = BCLR(x%, bit%)     Ustawia bit w x% na zero.
b% = BSET(x%, bit%)     Ustawia bit w x% na 1.
b% = BTST(x%, bit%)     Zwraca -1, jeśli bit w x% wynosi 1.
b% = BYTE(x%)           Jak b = x AND 255
b% = CARD(x%)           Jak b = x AND 0xffff
b% = WORD(x%)           Jak b = x AND 0xffff
b% = EVEN(d)            Zwraca TRUE, jeśli d jest parzyste
b% = ODD(d)             Zwraca TRUE, jeśli d jest nieparzyste
b% = GRAY(a)            Kod Graya. Jeśli a<0: odwrotność kodu Graya.
b% = SHL(a)             Przesuń bity w lewo
b% = SHR(a)             Przesuń bity w prawo
b% = SWAP(a)            Zamienia wysokie i niskie słowa w a

Funkcje matematyczne

Biblioteka funkcji matematycznych zawiera kompleksowy zestaw funkcji matematycznych, w tym:

• trygonometryczny

• arc-trygonometryczny

• hiperboliczny

• arc-hiperboliczny

• logarytmiczny (bazy e i bazy 10)

• wykładniczy (bazy e i bazy 10)

• Różne (pierwiastek kwadratowy, potęga itp.)

Niektóre funkcje matematyczne są zdefiniowane na wektorach i macierzach.

b = ABS(a)      Podaje wartość bezwzględną, b = | a |
c = ADD(a, b)   Jak c = a + b
b = CBRT(a)     pierwiastek sześcienny z a
a = CEIL(b)     Odcięcie miejsc dziesiętnych
a = CINT(b)     Obetnij ułamki dziesiętne (Uwaga: różne do INT() !)
z = COMBIN(n, k)        Liczba kombinacji n po k, z = n!/(n-k)!*k!
c = DIV(a, b)   Jak c = a / b
b() = FFT(a()[, f%])    Dyskretna transformata Fouriera macierzy
a = FIX(b)      Zaokrąglij liczbę do najbliższej liczby całkowitej
a = FLOOR(b)    Zaokrąglij liczbę w dół
b = FRAC(a)     Zwraca część część ułamkową liczby
y = GAMMA(x)    Funkcja gamma
y = LGAMMA(x)   Logarytm funkcji gamma
a = HYPOT(x,y)  Moduł wektora [x,y], a=SQRT(x^2+y^2)
b = INT(a)      Konwertuje liczbę na liczbę całkowitą
b() = INV(a())  Oblicz odwrotność macierzy kwadratowej
i = SGN(a)      Zwraca znak (-1,0,1)
b = SQR (a)     Pierwiastek kwadratowy
b = SQRT(a)     Pierwiastek kwadratowy
b = TRUNC(a)    Odcina miejsca dziesiętne
b = LN(a)       Logarytm naturalny (podstawa e)
b = LOG(a)      Logarytm naturalny (podstawa e)
b = LOG10(a)    Logarytm (podstawa 10)
b = LOGB(x)     Logarytm podstawy 2
b = LOG1P(x)    Jak b = log(1 + x), najwyższa precyzja przy zerze
c = MOD(a, b)   Jak c = (a MOD b)
c = MUL(a, b)   Jak c = a * b
b = EXP(a)      Funkcja wykładnicza, b = e^a
b = EXPM1(a)    Funkcja wykładnicza minus jeden, b = EXP(a)-1
b = FACT(a)     Silnia, b = a!
a = PRED(x)     Zwraca poprzednią liczbę całkowitą dla x
a = SUCC(x)     Zwraca następną większą liczbę całkowitą od x
b() = SOLVE(a(), x())   Rozwiązuje liniowy układ równań
z = VARIAT(n, k)        Liczba permutacji n elementów

Kąt

Kąty są zawsze radianami, zarówno dla argumentów, jak i wartości zwracanych.

b = RAD(a)      Konwertuje stopnie na radiany
b = DEG(a)      Konwertuje radiany na stopnie

Funkcje trygonometryczne

b = SIN(a)      Sinus
b = COS(a)      Cosinus
b = TAN(a)      Tangens
b = ASIN(a)     Arcus sinus
b = ACOS(a)     Arcus cosinus
b = ATAN(a)     Arcus tangens
b = ATN(a)      Arcus tangens
b = ATAN2(a,c)  Rozszerzony arcus tangens
b = SINH(a)     Sinus hiperboliczny
b = COSH(a)     Cosinus hiperboliczny
b = TANH(a)     Tangens hiperboliczny
b = ASINH(a)    Hiperboliczny arcus sinus
b = ACOSH(a)    Hiperboliczny arcus cosinus
b = ATANH(a)    Hiperboliczny arcus tangens

Liczby losowe

a = GASDEV(sztuczna)    Zwraca losową liczbę rozkładu Gaussa
a = RAND(sztuczna)      Zwraca całkowitą liczbę losową
a = RANDOM(n)           Zwraca całk. liczbę losową z przedziału od 0 do n
a = RND(sztuczna)       Zwraca losową liczbę od 0 do 1
a = SRAND(seed)         Jak RANDOMIZE

Funkcje systemowe

ret% = CALL(adr%[, par])        Wywołuje kod maszynowy lub funkcję C
t$ = ENV$(n$)           Zwraca wartość zmiennej środowiskowej n$
t$ = ERR$(i)            Zwraca komunikat o błędzie numer i
ret = EXEC(adr[, var])  Zobacz polecenie EXEC, zwraca int
i% = FORK()             Tworzy proces potomny
d$ = JULDATE$(a)        Zwraca date$ z juliańskiego dnia a
a = JULIAN(data$)       Zwraca datę kalendarza juliańskiego
a$ = PARAM$(i)          Zwraca i-te słowo parametrów wiersza poleceń
t$ = PRG$(i)            Linia programu
a = SENSOR(i)           Zwraca wartość i-tego czujnika
t$ = SYSTEM$(n$)        Wykonaj polecenie n$ powłoki
t$ = UNIXTIME$(i)       Podaje czas time$ z TIMER'a
d$ = UNIXDATE$(i)       Podaje datę date$ z TIMER'a

Funkcje obrazu

c = COLOR_RGB(r,g,b[,a])        Pobiera nr koloru z wartości rgb(a).
a = EVENT?(maska%)      Zwraca TRUE, jeśli oczekuje na zdarzenie graficzne
a = FORM_ALERT(n, t$)   Okno komunikatu z domyślnym przyciskiem n
~FORM_CENTER(adr%, x, y, w, h)  Centruje drzewo obiektów na ekranie
a = FORM_DIAL(,,,,,,,,) Złożona funkcja przygotowania ekranu
a = FORM_DO(i)          Wykonaj dialog
c = GET_COLOR(r, g, b)  Pobiera nr koloru z wartości rgb.
d = OBJC_DRAW(,,,,)     Rysuj drzewo obiektów
ob = OBJC_FIND(drzewo, x, y)    Zwraca numer obiektu o danych współrzędnych
a = OBJC_OFFSET(t%, o, x, y)    Oblicza bezwzględne współrzędne obiektu
c = POINT(x, y)         Zwraca koloru punktu grafiki w bieżącym oknie
c = PTST(x, y)          Zwraca koloru punktu grafiki w bieżącym oknie
a = RSRC_GADDR(typ, no) Zwraca wskaźnik do drzewa obiektów

Inne funkcje

a = EVAL(t$)            Oblicza wyrażenie w t$
m = MAX(a, b, c, ...)   Zwraca największą wartość
m = MAX(f())            Zwraca największą wartość
m = MIN(a, b, c, ...)   Zwraca najmniejszą wartość
m = MIN(array())        Zwraca najmniejszą wartość
m = MIN(funkcja())      Jeszcze nie zaimplementowana

Komunikaty o błędach

X11-Basic może wytworzyć pewną liczbę błędów wewnętrznych, do których odnosi się liczba (ERR, patrz również ERROR).

Znaczenie tych błędów i ich wyrażenie tekstowe jest następujące:

  0 Dzielenie przez 0
  1 Przepełnienie
  2 Wartość nie jest liczbą całkowitą -2147483648 .. 2147483647
  3 Wartość nie jest bajtem 0 ... 255
  4 Wartość nie jest słowem -32768 .. 32767
  5 Pierwiastek kwadratowy tylko dla liczb dodatnich
  6 Logarytm tylko dla liczb większych od zera
  7 Nieznany błąd
  8 Brak pamięci
  9 Funkcja lub polecenie nie jest zaimplementowane w tej wersji
 10 Ciąg za długi
 11 Argument musi być dodatni
 12 Program za długi, pamięć pełna -> NEW
 13 Niewłaściwe typy w wyrażeniu
 14 Tablica wymiarowana dwukrotnie
 15 Tablica nie jest zwymiarowana
 16 Indeks pola jest zbyt duży
 17 Dim za duży
 18 Niewłaściwa liczba indeksów
 19 Nie znaleziono procedury
 20 Nie znaleziono etykiety
 21 Dla Open dozwolone tylko: "I"nput "O"utput "A"ppend "U"pdate
 22 Plik już otwarty
 23 Błędny plik
 24 Plik nie jest otwarty
 25 Błędny wpis, brak numeru
 26 Koniec pliku - EOF
 27 Zbyt wiele punktów dla Polyline / Polyfill
 28 Tablica musi być jednowymiarowa
 29 Nieprawidłowy adres!
 30 Merge - Brak pliku ASCII
 31 Merge - linia zbyt długa - ANULUJ
 32 ==> Składnia niepoprawna
 33 Etykieta nie została zdefiniowana
 34 Za mało danych
 35 Dane nie numeryczne
 36 Struktura programu niepoprawna
 37 Dyskietka / dysk twardy pełny
 38 Polecenie niemożliwe w trybie bezpośrednim
 39 Nie jest możliwy Gosub
 40 CLEAR niemożliwe w pętlach For-Next lub procedurach
 41 CONT nie jest możliwe
 42 Zbyt mało parametrów
 43 Wyrażenie zbyt złożone
 44 Funkcja nie została zdefiniowana
 45 Zbyt wiele parametrów
 46 Nieprawidłowy parametr, musi być liczbą
 47 Nieprawidłowy parametr, musi być łańcuchem
 48 Open "R" - błędna długość rekordu
 49 Zbyt wiele plików "R" (maks. 31)
 50 Brak pliku "R"
 51 Analizator składni: Błąd składni <>
 52 Pole większe niż długość rekordu
 53 Nieprawidłowy format graficzny
 54 GET / PUT: długość łańcucha pola jest nieprawidłowa
 55 Błędny numer bloku GET / PUT
 56 Nieprawidłowa liczba parametrów
 57 Zmienna jeszcze nie zainicjowana
 58 Zmienna jest niewłaściwego typu
 59 Grafika ma nieprawidłową głębię kolorów
 60 Niepoprawna długość łańcucha duszka
 61 Błąd w RESERVE
 62 Menu jest nieprawidłowe
 63 RESERVE jest nieprawidłowe
 64 Nieprawidłowy wskaźnik
65 Rozmiar pola <256
66 Brak tablicy VAR
67 ASIN / ACOS nieprawidłowe
68 Zły typ VAR
69 ENDFUNC bez RETURN
70 Nieznany błąd 70
71 Indeks zbyt duży
72 Błąd w RSRC_LOAD
73 Błąd w RSRC_FREE
74 Niezgodność wymiarowania macierzy
75 Przepełnienie stosu!
76 Nielegalna nazwa zmiennej.
77 Funkcja nie została zdefiniowana dla liczb zespolonych.
78 Nieprawidłowy parametr, musi być tablicą
80 Operacje matrycowe dozwolone tylko dla macierzy jedno- lub dwuwymiarowych
81 Matryce nie mają tej samej kolejności
82 Nie zdefiniowano produktu wektorowego
83 Nie zdefiniowano produktu macierzy
84 Nie zdefiniowano produktu skalarnego
85 Transpozycja tylko w przypadku macierzy dwuwymiarowych
86 Macierz musi być kwadratowa
87 Nie zdefiniowano transpozycji
88 Nie zdefiniowano FACT / COMBIN / VARIAT / ROOT
89 Tablica musi być dwuwymiarowa
90 Błąd w Local
91 Błąd w For
92 Resume (next) nie możliwe: Fatal, For lub Local
93 Błąd stosu
94 Parametry muszą być ARRAY l. rzeczywistych
95 Parametr musi być ARRAY
96 ARRAY ma niewłaściwy typ. Nie można przekonwertować.
97 Ta operacja nie jest dozwolona w oknie głównym
98 Niedozwolony numer okna (0-16)
99 Okno nie istnieje
100 X11-BASIC Wersja 1.25 Prawa autorskie (c) 1997-2018 Markus Hoffmann
101 ** 1 - Naruszenie ochrony pamięci
102 ** 2 - Błąd magistrali: peek / poke?
103 ** 3 - Błąd adresu: Dpoke / Dpeek, Lpoke / Lpeek?
104 ** 4 - Nielegalna instrukcja
105 ** 5 - Dzielenie przez zero
106 ** 6 - Wyjątek CHK
107 ** 7 - Wyjątek TRAPV
108 ** 8 - Naruszenie uprawnień
109 ** 9 - Wyjątek śledzenia
110 ** 10 - Zerwana rura: Przerwano przekazywanie wyników
131 * Liczba kolizji przekracza maksymalną wartość licznika.
132 * Zły typ medium
133 * Nie znaleziono nośnika
134 * Przekroczono limit
135 * Błąd zdalnego wejścia / wyjścia
136 * Jest plikiem nazwy typów
137 * Brak semafora XENIX
138 * Nie jest plikiem nazwy typów XENIX
139 * Struktura wymaga czyszczenia
140 * Uchwyt pliku Stale NFS
141 * Operacja jest teraz w toku
142 * Operacja już trwa
143 * Brak trasy do hosta
144 * Host jest wyłączony
145 * Połączenie odrzucone
146 * Przekroczono limit czasu połączenia
147 * Zbyt wiele odniesień: nie można złączyć
148 * Nie można wysłać po zamknięciu punktu końcowego transportu
149 * Transportowy punkt końcowy nie jest podłączony
150 * Punkt końcowy transportu jest już podłączony
151 * Brak dostępnej przestrzeni buforowej
152 * Resetowanie połączenia przez peer
153 * Oprogramowanie spowodowało przerwanie połączenia
154 * Połączenie sieciowe przerwane z powodu zresetowania
155 * Sieć jest nieosiągalna
156 * Sieć nie działa
157 * Nie można przypisać żądanego adresu
158 * Adres już w użyciu
159 * Rodzina adresów nieobsługiwana przez protokół
160 * Rodzina protokołów nie jest obsługiwana
161 * Operacja nie jest obsługiwana w punkcie końcowym transportu
162 * Typ gniazda nie jest obsługiwany
163 * Protokół nie jest obsługiwany
164 * Protokół jest niedostępny
165 * Protokół nieprawidłowego typu dla gniazda
166 * Wiadomość zbyt długo
167 * Wymagany adres docelowy
168 * Obsługa gniazda w nie-gnieździe
169 * Zbyt wielu użytkowników
170 * Błąd rury potoku
171 * Przerwane wywołanie systemowe powinno zostać ponownie uruchomione
172 * Nielegalna sekwencja bajtów
173 * Nie można bezpośrednio wykonać udostępnionej biblioteki
174 * Próba połączenia z wieloma bibliotekami współdzielonymi
175 * Sekcja .lib w a.out jest uszkodzona
176 * Uzyskiwanie dostępu do uszkodzonej biblioteki współużytkowanej
177 * Nie można uzyskać dostępu do udostępnionej biblioteki
178 * Zmieniono adres zdalny
179 * Deskryptor pliku w złym stanie
180 * Nazwa nie jest unikalna w sieci
181 * Zbyt duża wartość dla zdefiniowanego typu danych
182 * Nie jest to wiadomość danych
183 * Błąd specyficzny dla RFS
184 * Spróbuj ponownie
185 * Za dużo napotkanych dowiązań symbolicznych
186 * Nazwa pliku jest za długa
187 * Wystąpiłoby zakleszczenie zasobów
188 * Błąd propagacji
189 * Błąd strony pamięci
190 * Brak pliku wykonywalnego
191 * Link został przerwany
192 * Obiekt jest zdalny
193 * Nie można przedstawić wyniku matematycznego
194 * Argument spoza dziedziny funkcji
195 * Łącze między różnymi urządzeniami
196 * Urządzenie nie jest strumieniem
197 * Montowanie urządzenia zajętego
198 * Wymagane urządzenie blokowe
199 * Zły adres
200 * Brak procesów
201 * Brak dzieci
202 * Wymiana pełna
203 * Wywołanie przerwania systemowego
204 * Błędna wymiana
205 * Odmowa uprawnień, musisz być superużytkownikiem
206 * Operacja na tym kanale nie jest możliwa (więcej)
207 * Brak więcej plików
208 * Numer połączenia poza zakresem
209 * Resetowanie poziomu 3
210 * Niedozwolony identyfikator napędu
211 * Poziom 2 niezsynchronizowany
212 * Numer kanału poza zakresem
213 * Identyfikator usunięty
214 * Brak komunikatu o żądanym typie
215 * Operacja zostanie zablokowana
216 * Nieprawidłowy adres strony
217 * Katalog nie jest pusty
218 * Funkcja nie zaimplementowana
219 * Nielegalny uchwyt
220 * Dostęp niemożliwy
221 * Zbyt wiele otwartych plików
222 * Ścieżka nie znaleziona
223 * Nie znaleziono pliku
224 * Zerwana rura
225 * Za dużo połączeń
226 * System plików tylko do odczytu
227 * Nielegalne przeszukiwanie
228 * Brak miejsca na urządzeniu
229 * Plik jest zbyt duży
230 * Plik tekstowy zajęty
231 * Nie jest to maszyna do pisania
232 * Zbyt wiele otwartych plików
233 * Przepełnienie tabeli plików
234 * Nieprawidłowy argument
235 * Jest katalogiem
236 * Nie jest katalogiem
237 * Brak takiego urządzenia
238 * Łącze między różnymi urządzeniami
239 * Plik istnieje
240 * Zły sektor (sprawdzenie)
241 * Nieznane urządzenie
242 * Dysk został zmieniony
243 * Odmowa pozwolenia
244 * Za mało pamięci głównej
245 * Błąd odczytu
246 * Błąd zapisu
247 * Brak papieru
248 * Nie znaleziono sektora
249 * Lista Arg zbyt długa
250 * Błąd wyszukiwania
251 * Złe żądanie
252 * Błąd CRC: błąd sumy kontrolnej dysku
253 * Nie ma takiego procesu
254 * Limit czasu przekroczony
255 * Ogólny błąd wejścia / wyjścia